Met een gezicht getekend door pijn,
en een vermoeide blik keek je in me ogen,
En vroeg me welk leugen ik je nog kwam verkondigen…
Je had vaak genoeg te horen gekregen dat de beproevingen in je leven,
Niet groter zijn dan je eigen wilskracht of blinde geloof in iets wat al dan niet ooit zou moeten komen…
Dat er niets onder de hemel is wat je niet kan overwinnen…
Maar terwijl iedereen dat tegen je zei, al dan niet zelf gelovend,
Wisten ze niet hoe vaak, hoe veel ,hoe hard je hebt gelooft in hun lege woorden,
Van hun geloven, filosofieën …
voor Slechts wat verlichting,
hoop op een tweede kans in je o zo kostbare korte leven…
Ik ging naast je zitten en greep je hand,
En fluisterde zachtjes, ik kom je niet iets beloven, je een verlossing bieden,
Ik ben slechts tot dat je jouw laatste adem uitblaast, en jouw ziel huiswaarts keert,
waar dat ook maar zal moeten zijn…
Ik wil jou niet vertellen over hoe ik denk over wat na het leven komt,
Ik wil graag horen wat jij gelooft, denkt,voelt…
Ik ben slechts nu voor jouw,
niet meer,niet minder…
we spraken ,uren...
en ik vertelde je oprecht dat als ik kon kiezen dat ik met jouw zou ruilen...
niet omdat je het beter hebt als mij,
maar slechts omdat jij beter verdient...
want zonder jouw is de leven voor velen net iets minder mooi...
en zonder mij?
ach wie mist er nou een nachtvlinder...