Vastgeroest
Ik wou dat ik mijn leven niet zo zat was. Ik wou dat ik eens op kon houden met het volhouden van vastgeroestte gewoontes en dat ik alles weer van de zonnige kant kon zien. Ik doe nu wel heel vrolijk, maar mijn emoties lijken nu wel te schitteren in het extreme. Het is hopeloos.
Vertel me nou eens even, wat is dus de zin van het leven? Was iemand daar al achtergekomen? Als er inderdaad van die leuke dingen nog te doen zijn in het leven? Wat zijn die dingen dan?
Ik heb het meerdere mensen gevraagd en iedereen geeft er een ander antwoord op. Ik blijf er maar over nadenken en ik weet toch niet hoe ik er zelf een invulling precies aan moet geven.
Natuurlijk vind ik het omgaan met vrienden belangrijk, maar wat is uiteindelijk het nut ervan? Je sterft uiteindelijk alleen. Waar kom je dan terecht? De dingen die je onderneemt in je leven, zijn uiteindelijk altijd een mix van hoogtepunten en dieptepunten, waardoor de vele dieptepunten voornamelijk worden overschaduwd door de intense, maar minder vaak voorkomende hoogtepunten.
Het is een beschermingsmechanisme van onze ziel. Het laten overschaduwen van onze dieptepunten, maar hebben ze er wel eens rekening mee gehouden dat er een aantal hoogtepunten tegenover moeten staan en dat mensen moeten leren om hoogtepunten te defineren?
Ik weet niet meer hoe ik de hoogtepunten van mijn leven moet defineren, ik weet niet eens meer hoe ik mijn dieptepunten moet defineren, alles wat ik geleefd heb lijkt wel nep te zijn geweest..
Ik ben vergeten hoe ik mezelf kan herstellen op een normale manier.. Ik weet niet meer hoe ik hier bovenuit kan komen zonder meteen weer een muur om me heen te bouwen.
Zoals ik al tegen Doll zei;
Ik heb het gevoel alsof de glans van mijn ziel word afgevijld, alsof de rottigheid staat te wachten tot het buitenste laagje dun genoeg is, om het weg te laten rotten.. En ik weet niet meer hoe ik dat laagje moet herstellen.. Ik ben het vergeten.
Wat moet ik toch doen?
papilion, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende