Verbaal

Ik hou van taal, laat dat duidelijk wezen. Ik hou van lezen, ik hou van moeilijke woorden en ik heb een voorliefde voor vreemde woorden. Maar keer op keer kom ik erachter dat ik verbaal een beetje doods ben. Zeker als de mensen nieuw voor me zijn. Of als ik ze niet vaak zie. Ik begin alles door de war te halen of nog erger, zelfs stotteren en niet uit mijn woorden komen is niet vreemd.

Gisteren was een dag waar alles fout liep.
Allereerst moest ik werken en met een groot deel van mijn collega's werk ik gewoon niet zo lekker. Het contact loopt een beetje stroef. Ik vind hen huichelactige hypocrieten en ik ben een raar humorloos meisje dat niks doet volgens hen. Prima, denk wat je wil. Ik vind mezelf meestal waardeloos, maar zelfs ik voel me beter dan dat zooitje.

Maar gisteren was zo'n dag dat ik me eigenlijk behoorlijk minderwaardig voelde en contact met hen zocht. In de hoop dat ik door hun hopeloze gepruttel enigzins word opgevrolijkt. Niks is zo vermakelijk als wanhopige huisvrouwtjes van middelbare leeftijd die speculeren over buitenechtelijke relaties van collega's onder elkaar. Doet je beseffen dat je helemaal nog niet triest bent, in ieder geval niet het dieptepunt heb bereikt.

Laat ik er mee eindigen dat mijn telegramstijl niet aansloeg. Ik wist werkelijks niks uit te brengen, nou kan ik dat afschrijven aan het feit dat ik die mensen compleet inspiratieloos vind, maar toch. Ik verwachtte wel iets mondiger te zijn dan: "Zo, nog wat nieuws onder de zon?" Het enige wat erger was geweest was alles kits onder de rits? Ik weet het, het was een vrij normale vraag, maar die mensen kijken je aan alsof je hersenen opeens je hoofd uitlopen en je er naakt een dansje omdoet.

's Avonds met koopavond stond ik in mijn favoriete winkel, waar Collin ook werkt. Nou, ik weet niet in wat voor ongeletterd persoon ik veranderde. Maar ik begon te brabbelen over het feit dat ik niks zag als ik hoofdpijn had en mijn bril niet opdeed. Ja. Dus.

Wat ik uiteindelijk bedoelde is dat ik eigenlijk normaal mijn bril op moet hebben, maar aangezien ik ijdel ben en die bril niet hip vind, span ik liever mijn ogen in om goed te zien. Als ik hoofdpijn heb, dan vind ik het prettiger om mijn bril op te hebben, aangezien het meer pijn doet als ik me inspan. Zo moeilijk is dat niet om te zeggen en klinkt een stuk reeëler.

Maar goed, ik was afgeleid door alle boeken of zoiets..

Daarna kwam ik Karlijn en Denise tegen en ik was weer zo'n dweep. Wat?! Als ik me daar al zo ga gedragen. Ik denk dat ik een cursus ga volgen. Of in ieder geval me niks ga verbeelden. Ik ga mijn telegramstijl hip maken. Van hak op de tak word hip. Ofzo.