verborgen ik
het gevoel van niet zijn wie ik ben is niet te verdragen
ik wil zijn wie ik ben zonder klagen
ik zet een persoon neer die er niet is
weetje er is met mij ook niks mis
ik gedraag me anders dan wie ik ben
dat ik soms me eigen spiegelbeeld niet herken
als ik alleen ben herken ik mezelf weer
en dan voel ik me harte zeer
dan gaat me masker af en komen de tranen uit me ogen lopen
en dan ben ik weer gebroken
dan neemt me glimlach af die me tranen deed verschuilen
en het enige wat ik doe is mzelf in slaap huilen
maar ooit komt er een tijd dat ik met mezelf kan leven
en heb ik door dat ik niet meer dan mij kan geven
s.uuzsje, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende