Verdrietig
Ik vind het moeilijk om mijn emoties te laten zien en als ik dat al doe, dan voel ik me verrot. Schuldig over het feit dat iemand me heeft gezien. Zeker de negatieve emoties zijn voor mij een moeilijk obstakel.
Vandaag heeft Peter me zien huilen. Ik was van streek door een verhaaltje dat ik had gelezen en ik dacht dat het allemaal door mij kwam. Dat ik de schuldige was, dat ik degene was die het weer eens allemaal had gedaan. Dat ik iemand anders rot heb laten voelen.
Peter zag me roken en ging er bij staan. Aangezien ik alleen maar mijn best deed om mijn tranen in te houden, zei ik maar niks. Natuurlijk viel dat wel op, want op een gegeven moment vroeg hij of ik een knuffel wilde, waardoor de tranen pas echt kwamen.
Hoe ongemakkelijk ik me ook voelde op dat moment, door het knuffelen en huilen midden op het balkon, ik voelde me toch enigzins gerustgesteld. Ik weet dat ik binnenkort eens moet gaan praten over wat me dwarszit en ik weet dat ik niet van anderen kan verwachten dat zij als eerste beginnen met praten, maar ik vind het zo moeilijk.
Ik voel me dwaas en schuldig. Ik heb ook constant het idee dat ik mensen hun levens verwoest en mijn buien schieten weer eens van de ene kant naar de andere kant.
papilion, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende