verleden puzzelstukjes

Ik weet niet helemaal moet beginnen. Ik ben zo verward. Er is geen begin en geen einde aan mijn gedachtenstroom. Ik wou dat ik alleen maar blije leuke gedachten had of nou ja het meeste dan 70-30 ofzo. Helaas is dat allemaal minder waar.

Ik zit al een hele tijd thuis, niet omdat ik te lui ben om te werken maar omdat er iets niet helemaal klopt. Ik kan mijn vingers er niet opleggen, het is dan ook niet voor niks dat ik al heel wat therapieën heb gevolgd. En stuk voor stuk geven ze me wel een steuntje maar het is net alsof dat wanneer ik het probeer vast te grijpen het voor mij niet te pakken valt. Vaak denk ik dat ik me aanstel en gewoon aan het werk moet gaan, wat ik dan tot 4 keer toe ook heb gedaan, met steeds weer hetzelfde resultaat. Het was net alsof de aardbodem onder mijn voeten verdween en ik in een groot leegte terecht kwam, ontvreemd van mijn lichaam, alsof ik erbuiten stond. En dan ineens die onverklaarbare angst om te drinken omdat ik dacht dat ik dan zou gaan overgeven terwijl ik op dat moment een heel erg droge mond had. Het was de laatste keer midden hoogzomer, erg warm en ik had het steenkoud, ik wist geen raad met mezelf en raakte in paniek, mijn exman kreeg ik met moeite te pakken. Ik vroeg hem of hij me alsjeblieft kon komen halen van mijn werk dat het helemaal niet goed ging. Na veel steunen en kreunen is hij me toch komen ophalen.
Toendertijd vond ik dat mijn exman heel zorgzaam en erg lief voor me was, totdat jaren later en na al het verdriet allerlei puzzel stukjes in elkaar gingen vallen. Hij was niet zorgzaam, ik was zo blind! Ik was alleen maar bezig om het hem naar de zin te maken omdat ik me schaamde voor mijn psychische welzijn waar ik niet echt aan kon werken omdat ik alleen maar druk kreeg van mijn exman om maar weer snel te gaan werken. Wat ik dus ook deed omdat hij altijd hard werkte en het grootste geld binnen bracht. Wat ik toen niet zag was dat toen ik werkte 32 uur werkte en daarbij het gehele huishouden alleen deed, dus eigenlijk mocht meneer mij wat helpen maar ik was te zeer bezig om alles voor hem te doen.
Ons huishoudpotje was erg krap, ik gaf mij de schuld omdat ik voor de zoveelste keer ziek thuis zat. Een ziekte uitkering is nu eenmaal een stuk minder dan een 32u loon. Nu terug kijkend was het eigenlijk niet mijn schuld. Het was mijn ex teveel toezeggen om te kopen of uit te geven zoals een nieuwe auto omdat het een oldtimer was en het jaar erop dat niet mogelijk zou zien oldtimer technisch, hij had opschep kleren nodig anders viel hij buiten de boot bij zijn collega's dus hoppa die werden aangeschaft, onze pc die het heel goed deed was niet goed genoeg meer voor hem en hoppa er kwam een nieuwe met vanalles erop en eraan wat niet nodig was, hij moest gaan stappen met zijn nieuwe collega's en niet met 50 euro neeeee das veel te weinig hoppa 250 euro werd dat. Hoe stom was ik wel niet dat ik dat toen niet zag en allemaal prima vond omdat hij het zo zwaar met mij had, dat ik ziek was en therapie volgde, dat ik depressief was, dat ik veel lichamelijke klachten had van mijn PCOS. Waarom was er nooit geld voor kleren voor mij? desnoods van de wibra of action of weet ik wat. Nee voor mij was dat niet weggelegd. Alles om mijn ex te behagen zodat hij het mannetje kon zijn dat naar de buitenwereld het lieve zorgzame mannetje kon uithangen, want oh wat zorgde hij goed voor mij en deed hij veel voor mij...

Nu jaren later zou je denken dat ik het allemaal verwerkt had, maar oh wat kan ik me er nu vaak boos om maken op hem en vooral op mezelf dat ik zo stom was, zo ontzettend stom...
In de schema therapie heb ik geleerd dat ik vooral koos voor mannen aan wie ik onderdanig kan zijn zodat ze maar zo veel mogelijk tevreden zijn en niemand boos wordt. Eigenlijk zoals ik thuis ook altijd was...

Ik heb nog veel uit mijn hoofd te gooien, veel verwarende gedachtes, veel wrok, veel verdriet, heel veel verdriet, maar ook hoop, een beetje geluk, en een beetje liefde....

stap voor stap...