Ik heb er altijd van gedroomd om klaar te zijn met school en leren. Om mijn eigen baan en eigen huis te hebben. Dat ik s ochtends naar m'n werk ging in mijn eigen auto, een jeep
, en s avonds doodop thuis kwam, mijn sleutels op het aanrecht gooide en op de bank plofte. Dat ik zelf boodschappen ging doen en zelf de wc schoonmaakte. Dat was eigenlijk mijn droom.
Nu wil ik terug. Ik wil niet volwassen worden. Ik wil niet voor me zelf zorgen. Ik wil niet klaar zijn met school.
Volgend jaar doe ik examen en ik stress nu al. Ik ben er gewoon nog niet klaar voor. Mijn houvast in mijn leven is school. Gewoon van maandag tm vrijdag in de banken en leren. Na iedere 50 minuten gaat er keurig een bel en om 11:00 en 13:00 pauze. Maar straks als ik op de universiteit zit, hoe moet het dan? Gaat daar een bel? Hoe ziet een dag op de universiteit eruit? Waar is überhaupt de voordeur? Waar moet ik ooit zitten? Hoe maak ik vrienden?
Ik weet dat het nergens op slaat. Het zal zich allemaal vanzelf wijzen. Maar toch, ik kan er niets aan doen dat het constant door mijn hoofd spookt.
Op 7 juni heb ik mijn tussentijdse toets. Ik bak helemaal niets van autorijden. Ik hou van rustig aan doen, rustig wegrijden, rustig een rotonde op, maar dat is inderdaad niet de bedoeling. En ik stress hem ook omdat ik niet weet hoe zo'n tussentijdse toets gaat. Ik ga het sws verknallen.
Ik voel zoveel emoties tegelijk. Want ik heb er ook zin in om eigenlijk te gaan studeren wat ik leuk vind. En om een rijbewijs te hebben, als ik opschiet heb ik straks eerder mijn rijbewijs als mijn oudste broer
. Maar het is ook spannend. En niemand zal me bij de hand nemen. Ik moet het zelf doen, dat vind ik eng. Niet dat ik een verwend nest ofzo ben, mijn ouders hebben me altijd geleerd hoe je dingen alleen moet doen. Maar ik vind het al eng als ik de tandarts moet bellen voor een afspraak. Ik doe het wel maar ik vind het gewoon spannend.
Ik vind het gewoon eng dat alles gaat veranderen in mijn leven. Verandering is nodig, natuurlijk. Ik wil ook niet dat ik over 20 jaar nog bij mijn ouders woon en leefomgeving van een uitkering. Ik wil echt gaan leven. Maar ik durf niet. Ik heb het gevoel dat ik alles meteen verkloot.
Ik durf gewoon niet.
Xxx