Weten jullie nog dat ik zo enthousiast was over het naar IJsland gaan?
Dat ik nog nooit zo graag in mijn leven iets gewild had?
Nou, ik heb verpest.
Compleet verpest.
De deadline voor aanmelden is vóór 1 mei. Dus voor zaterdag.
Maar ik ben te laat begonnen met de juiste documenten te verzamelen. En nu ga ik de documenten niet op tijd ontvangen.
Dat is compleet mijn fout. Ik heb verkeerd gehandeld hierin.
Ik had dingen tijdens de uitleg verkeerd begrepen en daarom had ik niet door dat nog meer documenten nodig had. Daar kwam ik maandag achter. Want het was mijn plan om me maandag in te schrijven, maar toen bleek ik ineens een document nog te missen. Nu heb ik dat document ingestuurd, want er moet nog een handtekening op. Maar ik heb het nog niet terug gekregen. En de kans dat ik het vandaag of morgen krijg, is bijna nul. Ik heb iedereen geprobeerd te bellen om te zeggen dat het haast heeft, maar niemand nam de telefoon op.
Ik haat mezelf zo intens nu.
Ik wilde dit zo graag. Zo ontzettend graag, maar omdat ik soms mentaal niet helemaal op een goede plek ben en dan mijn kop in het zand steek. Lees ik mijn mail niet regelmatig. Ik had gewoon eerder moeten handelen en ik heb daar geen excuus voor.
Ik heb een kans van mijn leven persoonlijk zelf om zeep geholpen door niets te doen.
Ik kan ook gewoon niet stoppen met huilen. En het ergste is nog dat ik tegen mijn familie en vrienden moet gaan uitleggen waarom het niet doorgaat. Dat het mijn fout is.
Ik kan gewoon niets anders denken nu. Mijn droom gaat niet door en dat ik mijn fout.
Ik weet dat het niet het einde van de wereld is. Nu hoef ik mijn familie en vrienden niet een halfjaar te missen. Het bespaart heel veel geld.
Ik hoop dat ik hier van leer.
Ik voel me gewoon zo dom.