voor mama.

Jarenlang ben ik boos op je geweest.
Ik voelde me niet thuis als jij er was.
ik wou dus ook niet meer thuiskomen.
En daardoor belande ik op straat, waar veel dingen gebeurt zijn.
Oke het is misschien niet eerlijk om die schuld op jou te leggen..
maar tog kwam het daardoor.
Veel dingen die gebeurt zijn spoken nog dagelijks door me hoofd.
beelden van vroeger die ik elke keer weer voor me zie.
Beelden die me pijn doen. Die me laten huilen. Die me gek maken.
Boos was ik op je, Ik geloofde je niet, kon je niet meer vertrouwen.
Onze band ging kapot!
Ik werd uit huis gezet.
Inene op een ochtend waren de ruzies zo erg, dat je me uit huis schopte.
daar stond ik dan alleen, voor het huis van me pa, die niet te bereiken was
en niks van zich liet horen.
naar school ging ik ook niet. Ik was altijd afwezig en dat werd alleen maar erger.
En ik was woedend op je..

Toen inene belde je me..
je kwam diewke brengen en ik kon je nog 1 laatste kusje geven.
Amper afscheid genomen en weg was je.
Naar een afkickkliniek.
Eindelijk....
er gebeurde iets waar ik al zoooo lang op had gewacht.
Eindelijk werd er wat aan gedaan.
en toch maakte ik me zorgen om je.
ik was niet meer boos.
Het vrat aan me. k werd gek..
ik wou je zien, wou je spreken.
maar dat mocht niet.
Je zat opgesloten, mocht niet naar buiten, niemand spreken.
Geen telefoontje of berichtje helemaal niks..
Ik werd gek..
Elke nacht viel ik huilend in slaap.
elk moment van de dag dacht ik aan je.
Alles moest ik horen van gijs, en ik heb zooown hekel aan hem
hard gezegt maar ik haat hem.
schijnheilige kutvent die alleen maar dingen voor sijn eigen kinderen doet..
Maar goed.. het MOET wel.. anders zou ik je nooit spreken.

Eindelijk, de weken zijn voorbij en je mag je eerste bezoek hebben.
Ik meost met gijs mee..
Schijnheilig over me scooter vertellen, die hij nog steeds niet gemaakt hebt.. Maar eindelijk begint dat eraan te komen dat ie ermee gaat beginnen...
de reis ging wel.. En toen kwam ik daar.
Ik werd stil
voelde me ziek..
ik zag je staan, rende de auto uit.
Ik omhelsde je en kon aleen maar huilen.
wat waren deze weken verschrikkelijk.
Daar stonden mama diewke en ik huilen bij elkaar.

lang gepraat, rond gelopen daar en lekker buiten gezeten..
zo verliep de dag, met soms wat tranen tussendoor.
En toen moesten we weer afscheid nemen.
Voor 2 weken.
Klinkt kort, maar het is verschrikkelijk lang.
Je zit ook zo ver..
huilend liepen we weg.
Snelnog een kus en dikke knuffel en toen stapte we de auto in.
ik kon alleen maar huilen.
Die mama, waar ik altijd ruzie mee had, die me het huis uit had getrapt,
moet ik nu hier achterlaten. Het deed me pijn en veel verdriet.
Toch wil ik dat je blijft mam!
k weet dat je met me mee wilt trug naar huis.
Maar dat moet je niet doen, hou asjeblieft vol!
Ik weet dat je daar niet hoort..
maar het moet even.
je bent eraan begonnen, dus hou vol en maak het af.
Geef niet op, we staan allemaal achter je!
Ik ben zoo bang. heel bang dat je terug valt.
dat je op geeft. Dat je niet meer verder wilt.
k kan alleen maar huilen als ik er aan denk.
elke dag denk ik aan je!
HOU VOL.
En als je trug bent, zal ik je helpen.
Ik zal luisteren en me best doen om het goed te hebben thuis!

Het enige wat ik wil, is dat je van die alcoholisme af bent.
Dan kan ik het boek afsluiten en kunnen we een gelukkig leven leiden.

mama, ik hou van je!
dikke kus van je oudste dochter