Vraagstuk

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik de laatste tijd nogal onsamenhangend mijn verhalen neerpen. Vaak dezelfde zinnen gebruik en gewoon niet meer zoals vroeger schrijf. Het ging vroeger over mijn gevoelens en niet over alleen maar de slechte dingen in het leven. Soms stond er nog wel eens een columnachtige entry in, die mijn obsessie van die week beschreef. Maar tegenwoordig lijkt alles wel alleen maar naar te zijn.

Afgelopen zondagnacht is er een vriendin van me langsgekomen. We hadden allebei nogal een shitdag achter de rug. Haar vader was thuisgekomen met zijn voortanden eruit geslagen en zwaar dronken. Niet bepaald een pretje dus. Mijn dag had ook niet al veel soeps om het lijf, ruzie met mijn moeder en ik voelde me gewoon weer eens pretty fucked up. Voor ik überhaupt op msn terechtkwam, heb ik minstens een uur gejankt.

Maar goed uiteindelijk is ze dus langsgekomen om een uur of drie en hebben we met zijn tweeën filosofische gesprek gehouden, onder het genot van een wijnflesje of drie (drie en een half, om precies te zijn) Een van de meest vernoemenswaardige van die gesprekken was de kwestie of wij erop uit zijn gezocht om deze levens te leiden of dat we dit soort problemen naar ons toe trekken. Om zo ons leven niet al te saai te laten worden.

Laten we inderdaad bepaalde dingen niet gaan en blijven we problemen oprekken, om zo verder te gaan met ons dynamische leven? Is dat wat onze drijfkracht is? Natuurlijk zijn er sociaal-emotioneel betere verklaringen te vinden, waarom sommige wel en sommige mensen niet depressief worden. Maar soms als je het vanuit dat oogpunt bekijkt is het wel heel goed mogelijk.

Het is eigenlijk een afweging van welke problemen kan ik laten gaan en welke los ik op? Zodra je geen van beiden doet, dan blijf je je te veel vasthangen aan de problemen die je hebt. Waardoor je terechtkomt in een neerwaartse spiraal. Maar dan is er ook nog eens de kwestie van, hoe kan je zien welke problemen je kan laten vallen en welke niet. Sommige mensen maken instinctief de goede keuzes met af en toe een slechte. Andere mensen die slaan vanaf het begin een slechte richting in.

Ik denk dat het voor een leek, sowieso een onoplosbaar vraagstuk blijft, maar ik moet zeker weten toegeven, dat ik het leuk heb gehad met Hetty. En het hielp ook tegen mijn zelfdestructieve bui.