Vriendschap

Binnen een tijdsbestek van vijf maanden heb ik een van mijn dierbaarste vriendschappen op de wereld verkloot. Pas nu lees ik wat ze schreef. En ik kan er niet eens naar behoren op reageren, want het is allemaal waar. Ik ben er nooit, voor niemand niet. Ik moet mezelf naar mensen slepen, ik bel nooit iemand en ik neem ook nooit op.

Ik probeer het tegen te gaan en probeer de laatste tijd steeds vaker mijn telefoon op te nemen, maar als er niemand meer belt. Ik ga me alleen maar meer schuldiger voelen als ik van alles te horen krijg van anderen. Eerst dat ze al weeën had gehad en dan gisteren dat de baby te klein was. En dat krijg ik van Sanne of Karlijn te horen.

Ik weet ook wel dat ik niks goed aanpak, maar ik weet ook niet meer wat ik moet doen. Ik zal wel beltegoed halen, om te kijken of ik het nog goed kan maken.

ik snap wel dat jij me altijd heb geholpen heb, op de momenten dat ik het nodig had, en ik wil er ook zijn voor jou. Maar ik voel me zo schuldig dat ik al zo lang niet ben geweest. Dat ik zo lang niks van me heb laten horen, dat ik me niet op mn gemak voelde. Ik voel me inderdaad niet lekker in mn vel zitten. Ik word ook gek..

IK WEET HET OOK NIET MEER...

Ik weet alleen dat ik je niet kwijt wil en dat ik van je hou.
15 jun 2005 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van papilion
papilion, vrouw, 40 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende