Vriendschappen
Het is pijnlijk om te zien hoe sommige vriendschappen vergaan. Sommige van de ene op de andere dag, andere gaan geleidelijk stuk, en de ander worden steeds minder, maar maakt een klap de duidelijke doorslag. Ik heb daarvan twee soorten meegemaakt. En bij beide soorten wens ik nu dat ik ze ongedaan kon maken. Niet de vriendschappen, maar het einde daarvan. Want, waarom wordt je tenslotte vrienden? Om elkaar uiteindelijk te kwetsen? Nee dat lijkt mij niet. Vrienden steunen elkaar, maken lol met elkaar, helpen elkaar. Ze staan voor elkaar klaar en gunnen elkaar dingen. Waar ging het dan laatst fout? Bij het onderwerp eerlijkheid? Deed ik daaraan te kort? Werd ik daarom gekwetst? Om mij te straffen? Twee mensen die tegen mij logen, de een nog harder dan de ander, en dat alles om mij te straffen, voor mijn non-eerlijkheid? Daarmee word ik toch gedwongen om eerlijk te zijn? Als ik me nu eindelijk gelukkig ga voelen, waarom zou ik dan eerlijk moeten zijn, en het altijd moeten zeggen als het even slecht ging? Ik kwam uit het dal dat zo oneindig diep leek, mocht dat dan niet? Moest ik daarin blijven hangen door steeds mijn mindere momenten naar boven te moeten halen? Mocht ik geen afleiding zoeken en krijgen zodat ik het dal achter me kon laten? Maar goed, eigenlijk maken deze vragen helemaal niets meer uit. Ons lot is bepaald. De vriendschap was maar voor even. Ik moet het achter me laten. En weer opnieuw uit het dal zien te klimmen. En dat is jammer, want toen ik terug viel heb ik een dieper dal gecreëerd, en ik kan mezelf nu niet eens meer beloven dat ik hieruit zal komen.
Boekje, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende