Waarom?

koude rillingen, hoofdpijn en vooral tranen.

Alles word me even te veel. Ik weet het niet meer, alles ging goed en nu stort alles in.. Waarom? Ik weet het niet, iedereen wijst me af, op elk mogelijke manier die je kan bedenken. Ik ben m'n vrienden kwijt en de jongen waar ik al zo lang achteraan loop heeft ineens een vriendin. Ik huil bijna elke avond en het enige wat ik kan denken: 40 paracetemollen want dan blijft er tenminste nog wat van je over, in tegen stelling tot voor de trein springen. Ik kan het niet, waarom? Ik ben zo ongelukkig en ik denk steeds aan dood maar ik kan het niet. Ik kan het mijn moeder niet aan doen, mijn oma zou stuk gaan, en vooral mijn vader zou er niks van begrijpen. Iedereen zal zich heel zijn leven schuldig voelen en dat kan ik niemand aan doen. Zelfs nu lopen de tranen over m'n wangen. Waarom ben ik zo gehaat? Waarom zoeken mensen allerlei redenen om mij te haten? Wat doe ik toch elke keer verkeerd. Ik weet het niet, en het antwoord is ver te zoeken.
2 jaar gelden deed ik stomme dingen en was ik depressief, ik sneed mezelf en voelde me fijner. Ik dacht dat het over was, een afgesloten deel, iets dat niet meer terug zou komen. Waarom heb ik mezelf gesneden? Ik lijk wel gek. Het is niet voor de aandacht zoals veel mensen denken.. Het voelt fijn en dat is het enge. Ik ben geen emo, ik ben niet iemand die altijd negatief is. Het gaat goed met mij zolang er mensen om me heen zijn, als ik alleen ben raak ik de weg kwijt. Ik wil niet alleen zijn. Nooit, ik kan het niet. Ik heb zo'n spijt van wat ik heb gedaan, ik vind het vies en niet kunnen, ik haat het als ik het zie bij andere mensen. 'Wat een aandacht zoekers' denk ik dan. Ik wil geen aandacht zoeker zijn. Niemand mag het weten.
Ik heb mezelf nog nooit zo gehaat.


Sorry voor dit depressieve bericht...