Warrig

Crzy in love, vlinders in je buik. WTF. Waar is dit allemaal goed voor? Heeft God of de evolutie nou echt gezorgd voor die gevoelens om meer kinderen te krijgen? Heerlijk hoor om het te hebben. Je hoofd in de war, je hart ondersteboven, je gevoel in een rollercoaster. MAAR ECHT ZINVOL IS HET NIET ALLEMAAL. Normaal neem ik rationele beslissingen, kan ik vertrouwen op mijn verstand en intuïtie. Dat zit er dus de laatste tijd niet meer in. Nou ja de laatste tijd... de laatste maanden. Ik laat me steeds meer beïnvloeden door de algemene warrigheid in mijn hoofd.

Meestal schrijf ik om mijn gedachten te ordenen, rede te vinden, duidelijk maken welke kant ik op ga of moet. Maar ook dat is nu hopeloos. Ik kan geen gedachte vasthouden, geen denkproces écht afmaken of al die warrigheid sluipt terug in mijn bewustzijn en schreeuwt om aandacht. Ik wil het af en toe wegstoppen, vergeten of afleiden maar niets werkt. Het lijkt of mijn fundamenten langzamerhand gesloopt worden om gaandeweg opnieuw te worden opgebouwd. En erger: zonder er echt controle op te hebben.

Vroeger had ik altijd het idee dat gedachtes binnenkomen omdat je ze wilt denken, dat je hersens gevormd worden naar een totaal zelfbeeld waar je je prettig bij voelt en dat bij je gevoel past. Dat vergt natuurlijk enige controle: Is het wel waar wat ik denk, ben ik het wel eens met deze keuze, loopt mijn handelen en gevoel in sync? Als ik deze vragen in mijn huidige staat probeer te beantwoorden komt er vaker geen antwoord dan wel. Ik weet het niet meer!

Lekker dan.... echt wel.