wat gebeurd er allemaal

Vandaag ben ik me echt kapot geschokken, mn vriend liet me via email weten dat mn vriendin dr moeder overleden was. Op een leeftijd van 50 jaar, ze heeft een paar dagen geleden een beroerte gehad, waardoor ze gewoon een kasplantje was geworden. Maar ja de kritieke dagen waren nu voorbij en dacht eigelijk dat als ze zal gaan revalideren dat het allemaal misschien nog wel goed kon komen. Want Vera zo heette ze was altijd echt zo een typisch haags wijfie wat de wereld aan kon. Ze had dan wel last van astma maar voor de rest was ze altijd een pittige dame. Ik heb met haar dochter vanaf groep zes in de klas gezeten en zijn eigelijk altijd bevriend gebleven. Wel met tussenpose maar we zijn elkaar altijd weer tegen gekomen. En haar andere dochter die kon ik ook goed want die zat bij mn neefje en mijn oude school op school. Inmiddels hebben allebei de dochters van Vera ook een kindje gekregen. De jongste dochter heeft in maart een dochter gekregen, en mijn vriendin heeft in april een zoon gekregen. Nog maar paar weekjes terug gewoon. Net oma geworden en nu dan al overleden, het leven is zo oneerlijk soms.

Toen ik het vandaag te horen kreeg drong het eerst nog niet echt tot me door ik moest huilen en schok me wel kapot. Maar op een of andere manier besef je het dan gewoon nog niet. Toen ik uit mn werk kwam begon het eiglijk pas echt tot me door te dringen. Mijn vriend kwam me van me werk halen in Amsterdam want daar werk ik dus. En voordat ik aan het werk ging kregen we heftige woorden, en op mn werk had ik hem nog gesproken en was het zo goed als opgelost. Alleen in de auto zette dat helaas voort, endat kon ik er gewoon niet bij hebben. Hij zei allemaal rot dingen tegen me die me steekte en sommige dingen had hij ook wel gelijk in maar soms denk je het en zeg je het niet. En daar heeft hij helaas nog al moeite mee. Toen werd het me echt allemaal te veel, ik storte echt ff helemaal in elkaar kreeg steken in mn borst gewoon en liep te hyperen als een gek. Dan krijg ik ook nog eens de klap van Vera er bovenop want dat ging toen ook pas echt tot me doordringen. Echt op dat moment dacht ik echt laat mij maar dood gaan, voor mij hoeft het allemaal niet meer. Natuurlijk is dat niet goed om zo te denken, maar heb de laatste tijd gewoon niet zo veel zonnigs meer in mn leven. Voel me over het algemeen alleen maar verkankert en zie de mooie dingen bijna niet meer van het leven. Alles is zo oneerlijk gewoon, maar ja het is ook een opstapeling van alles wat er deze week gebeurt is. Want eerst ruzie met mn vriend zodat ik met die kleine paar dagen niet thuis heb geslapen maar ff bij mn familie, om na te kunnen denken. Dan komt dat eindelijk weer goed, dan krijgen we problemen op ons werk met een ander bedrijf. Wat gewoon linke dude's zijn, waar je gewoon lekker uit de buurt moet blijven anders schieten ze gewoon je kop eraf. Hij stond al te dreigen ik kom wel ff naar je huis toe, maar pleur op ik zit daar wel met een kind van twee daar heb ik totaal geen behoefte aan. En dan krijg ik over Vera te horen dat ze een beroerte heeft gehad maar dat ze er waarschijnlijk wel weer bovenop zal komen maar dat ze nooit meer de oude zal worden altijd last van afwijkingen zal houden. Maar als ze zal revalideren dat ze wel weer een aardig leven kon krijgen. En dan gaat ze dood, gewoon dood weet je !! Waarom gaan de goede mensen altijd als eerst
Daarbij komt ook nog eens kijken dat ik krijg te horen dat mijn schoonmoeder maar een hekel aan me heeft de laatste tijd, dat ik de gene ben die zo moeilijk en onredelijk doet. Kijk en dat was voor mij dus echt de druppel die de emmer deed overlopen. Want voor mij was ze als mijn eigen moeder, want die heb ik niet meer i.v.m een ruzie waardoor ik met haar gebroken heb. Mijn eigen moeder had ik voor mijn gevoel vervangen door haar. En dan zegt ze dat, nou voor mij is het dus helemaal klaar he !! En dan zegt mn vriend ja dat zegt ze omdat ze ook boos en teleur gesteld is in ons omdat we zoveel ruzie hebben. Maar ja ik denk ook zo vaak bij mezelf nou ik kan d'r wel wat, maar zeggen doe ik niet. Omdat zij juist de gene was die altijd tegen me zei dat je je woorden in moest slikken. En dan zegt uitgerekend zij tegen mij dat, ten eerste doet ze me daar ontzettend veel pijn mee. Ten tweede steldt ze me héél erg teleur dat uit haar mond te horen komen. En ten derde zegt ze dat tegen mijn vriend haar eigen kind die wel met mij gaat. Terwijl ze tegen mij dan mooi weer speelt alsof er niets aan de hand is. Om de goede orde te bewaren ofzo, nou fuck it. Dan heb ik haar ook niet nodig, ik beschouwde haar als mn eigen moeder, en heb mn dochter haar naam ook gegeven. Nee dit gaat me echt te ver, ik zal misschien niet eeuwig zo denken. Maar op dit moment hoef ik haar niet meer te zien, en daar bedoel ik dan niet mee dat ik mn vriend en dochter dan ook niet meer naar toe wil laten gaan. Alleen voor mij hoeft het gewoon niet meer, ik weet dat zij het er ook moeilijk mee heeft dat mijn vriend zo veel verdriet er om heeft hoe het gaat tussen ons. Maar ik niet dan, doet het mij dan niets ?? Ik zeg toch niet voor niets dat ik wel uit mn eigen huis weg ga zodat hij daar kan blijven zodat hij niet weggestuurd wordt. En dan ga ik naar mijn familie toe om daar te verblijven. En dan ben ik de gene die zo hatelijk is, nou sorry hoor maar uit mijn mond komen niet de worden. Ik heb of krijg een hekel aan dr. Nou als ze dan zo een hekel aan me heeft heb ik haar ook niet nodig. Ik heb geen hekel aan haar maar neem dit haar heel ernstig kwalijk. En weet niet of dat gevoel ooit nog over gaat. Eerst heb ik al eens naar mn hoofd gehad dat ik bij hun geld had gestolen, terwijl ik dat dus NIET was. We weten nog steeds niet wie dat geld heeft gestolen maar het zit me nog steeds dwars dat ze ubberhaupt het in dr hoofd durfde te halen dat ik dat misschien wel gedaan kon hebben. Omdat ik een sleutel had en omdat ik rond die tijd ook bij hun in huis was geweest. Nou kan ik begrijpen dat ze het dan nog vraagt als ze toch de gedachtens hadden. Maar als ik dan begin te huilen en er van schik dat ze ubberhaupt kunnen denken dat ik zo iets slechts zal doen. Dat doet me nog steeds pijn en zit me nog steeds dwars. En ik denk ook dat dit me zeker een lange tijd bezig zal houden. Ik vertrouwde haar volledig en dat heeft ze beschadigd. En dat neem ik dr kwalijk...

Missy