Wat wil je nu van me horen?

Pardon. Hoorde ik dat nu echt goed?

“Wat wil je nu van me horen?” Ik voelde een pijnscheut door me borst heen gaan toen de dienstdoende gynaecoloog dit empathieloze antwoord gaf nadat ik me zorgen over die krampjes en pijntjes naar haar uitsprak.

Sinds gistermiddag verlies ik een beetje helderrood bloed en vandaag drupt t letterlijk de pot in als ik me ontspan.

Het is mijn menstruatie periode niet. En de twee weken dat ik mijn korstje zou verliezen - inclusief bloedverlies - is ook al ruim voorbij. Het is nu vier weken geleden dat ik een letz heb gehad.

Sinds woensdag voel ik krampjes in mijn onderbuik, onder me baarmoeder.

Eerst dacht ik nog. Ja, fuck. Het is uitgezaaid. Maar laat het los. Je kan er niks meer tegen doen. Dinsdag krijg je de uitslag en dan weet je hoe het nu verder moet.

Maar nu dan ineens ook vers bloed verliezen. Ja dat is raar.

Zou het komen door de inwendige onderzoeken van afgelopen maandag? Dat ze me te hard hebben gevoeld van binnen? Vroeg ik me hardop af toen ik haar aan de telefoon had.

“Ja mevrouw, moet je dan niet bij het LUMC zijn?” Zei ze licht geïrriteerd.

Ik hoorde mezelf haar ervan overtuigen dat dit bij hun ligt, dat zij mij geopereerd hebben en dat ik bij iedere twijfel naar hun mocht bellen. Daarvoor heb ik die “leefregels” mee gekregen van hen waar de ingreep plaatsvond.

Mijn vertrouwen daalde echt naar zero. Wat doen ze wel goed daar in dat ziekenhuis? Even ernaar kijken kan toch geen kwaad? Maar ondanks dat bleef ik rete kalm en liet ik me niet leidde door mijn boze en gekwetste gevoelens.

Ze klonk alsof ze er geen zin in had om me te helpen, of dat ze t zelf ook allemaal niet wist.

Ik heb haar weten te overtuigen om me te helpen.
Ze gaat contact opnemen met de dienstdoende arts en belt me zo terug.

Wat een type.