Wat zelfmoord met mensen doet.(deel 1)

Ik zal van te voren maar aangeven, anders krijgen we dat weer, dat dit verhaal aanstootgevend en weet ik het allemaal KAN zijn. Ik schrijf zoals het is, en dat vind niet iedereen fijn om te lezen.
























De laatste tijd lees ik steeds vaker dat mensen zelfmoord willen plegen. 'want ja, niemand zal ze missen'. Maar helaas ben ik meerdere malen getuige geweest van het enorme verdriet dat een dood en vooral zelfmoord brengt. Bepaalde plekken zullen altijd een zwarte schim bij zich dragen. Bepaalde dingen zullen nooit meer hetzelfde zijn. Gedachtes zullen nooit uit mijn hoofd verdwijnen. Momenten. Herinneringen. Dat wat wij samen deden. Het zal me bij blijven. Maar ook dat dat blijkbaar niet genoeg was. En de gebeurtenissen die volgden. Het deed veel, met veel mensen. En dat door één zelfmoord. Ik zal er eentje uitkiezen. Toch erg, dat ik nog kan kiezen ook. Maar hier het verhaal van Rose en dat wat haar zelfmoord veroorzaakte.


Ik was een van de eerste mensen die het wist. Ik was die morgen als een gek naar haar toe gefietst, maar al te laat. De voordeur stond open, en ik keek naar binnen. Niemand. Ik liep naar binnen en sloot de deur achter me. Het kon me niet schelen of het onbeleefd was of niet. Ik voelde dat er iets mis was. Ik doorzocht de hele beneden verdieping. Leeg. Ik liep de trap op. Hij kraakte, en als er een persoon in het huis was en diegene me nog niet had opgemerkt, dan nu wel. Ik liep recht naar haar kamer. Ik durfde eigenlijk niet zo goed. Ik wist wat ik aan ging treffen, maar niet precies hoe. Ik hoorde snikken. Maar nee, het was niet Rose. Het was haar moeder. Voorzichtig opende ik de deur. Ik zag de prachtige bruine haren van Rose. Haar gezicht. En het bloed. Haar nek was rood, haar witte shirt was helemaal rood geworden, en haar oogleden waren nog geopend. Haar moeder keek op. Ze huilde alleen. Ze keek me aan, maar het leek meer of ze door me heen keek. Ze kende me wel. Ik kwam hier vaak. Dat ik ook verkering met Rose had, dat wist ze niet. Maar ik zag iets in haar ogen. Het soort medeleven dat getoond werd voor mijn opa tijdens de begrafenis van mijn oma. Als een echtgenoot overleden is. Ik wist me geen houding te geven. Ik heb nooit gehuild, en nu ook niet. Mijn ogen werden wel waterig, maar dat vocht bleef aan mijn ogen kleven. 'we moeten haar ogen sluiten', zei ik. Ik wist niet zo goed wat ik moest vertellen. Ik ging naast haar moeder zitten op de grond. Ik legde mijn vingers op de oogleden van Rose, en schoof ze naar beneden. Lange tijd hebben we zo gezeten. Ik die wilde huilen, en haar moeder die mijn schouder doorweekte. 'Waarom stond de voordeur open?' vroeg ik na lange tijd. Ik was nog niet in staat om over datgene wat voor mijn neus lag te praten. 'Mijn man en ik hadden beneden ruzie. Hij is kwaad weg gelopen en sloot de deur niet. Ik ben gewoon naar boven gelopen. Ik wilde met mijn lieve Rose praten. Zeggen dat het me speet dat we zo vaak ruzie hadden. Maar ik vond haar zo...' De zin kwam er niet helemaal vlot uit. Ze snikte tussendoor en het verdriet viel af te lezen. 'we kunnen beter deze ruimte verlaten en de politie bellen'. Zei ik. Ik werd misselijk in die kamer. Ik kon het niet aan, om haar zo te zien liggen. In een plas bloed, met een mes, en een brief in haar handen. de brief! die ik had ik nog helemaal niet gezien! ik haalde de brief uit haar handen. En schok schoot door mijn lijf. Het leek wel een elektrische. Het was zo verschrikkelijk om een meisje, waar ik mee knuffelde, speelde, en maar al te graag zoende, aan te raken maar dan zonder leven in haar lijf. Ik stopte de brief in mijn zak. Die zouden we later lezen, met haar vader erbij. Ik belde hem, terwijl haar moeder de politie belde.

Word vervolgd. Door dat het mij nog altijd pijn doet kost het mij wat tijd om dit te schrijven.

22 jan 2013 - bewerkt op 22 jan 2013 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van MadDog
MadDog, man, 27 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende