We zijn als tegenpolen
Ik staar naar de grond, terwijl de regen zachtjes op mij neerdaalt. Gedachten en herinneringen flitsen voorbij in mijn hoofd. Talloze beelden dringen zich op mijn netvlies. Ik probeer ze krampachtig tegen te houden, maar het lukt niet. Ik sta machteloos toe te kijken, terwijl alles zich als een orkaan om mij heen cirkelt.
Beelden van jou en mij, zoenend, strelend en lachend. Beelden van jou en mij, huilend, vechtend of woedend. Beelden van mijzelf, afwachtend in het donker. Beelden van mijzelf, huilend om de zoveelste vent. Onzekerheid die zich van mij meester maakt. Ik hou zo veel van jou, maar is het altijd genoeg?
Terwijl ik naar de grond blijf staren, houdt het op met regenen. Ik hou mijn adem in en open mijn ogen. Mijn gezicht en haren nat van de regen. Mijn hartslag klopt langzaam. Ik recht mijn rug en staar naar de enge duisternis die zich aan mij wil vastklampen. Ik schreeuw het uit en schudt mijn hoofd. Mijn ogen sperren zich wijd open terwijl ik alle beelden een klap geef. Ze breken in duizenden stukjes en maken ruimte in mijn hoofd.
Jij en ik zijn soms als water en vuur. Jij en ik zijn soms als licht en duisternis. We zijn soms als wakker en slapen, als oorlog en vrede en als liefde en verdriet. En toch vinden we elkaar altijd weer. Hoe donker het soms ook is. Hoeveel ruzie er soms ook is. Uiteindelijk hou ik toch het meeste van jou…
schaapii, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende