Het is op
Mijn eeuwig durende positieve manier van denken is ineens opgegaan. In mij hoofd raast er ineens een harde, rare storm die alles omver blaast waar ik in geloofde. Die alles lijkt op te zuigen en er een chaos van maakt als hij het weer uitspuugt. De storm zorgt ervoor dat ik aan mezelf twijfel, dat ik het niet meer zie zitten en ik bang ben om op mijn bek te gaan. Ik wil niet op mijn bek gaan. Ik wil dat het goed komt, maar op deze manier strik ik mezelf vast in de hordes losliggende touwen die zich aan mij vastbinden.
Conclusie: rust vinden, mezelf moed inspreken en zeggen dat het allemaal wel weer goed komt, maar wat als dat niet lukt?
schaapii, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende