Weddingbells

Dagboek van een vleugellamme vlinder

Weddingbells

Op de parkeer plaats neem ik een laatste diepe grote hap lucht en probeer wat rustiger te worden. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet verwachten en of ik me in eerste instantie wel druk had moeten maken. De verhoudingen binnen de familie liggen zo overhoop dat ik de enige ben die nog als buffer schijnt te dienen. Met tegenzin stap ik uit de auto maar probeer er het beste van te maken.

Vandaag trouw je, je bent mijn enige familie die ik nog werkelijk heb. De meest zijn overleden of willen geen familie vormen helaas. ### Ik heb zo naar deze dag uitgekeken tot dat je 2 weken geleden met een diep triest verhaal me kwam opzoeken. Dat verhaal het laat me niet los en het vreet aan me. Dat je je laat manipuleren had ik niet verwacht, ik had je sterker en wijzer ingeschat. Het verhaal overrompelde me ook omdat ik totaal niet op de hoogte was dat er überhaupt een probleem was. Ik neem het je niet kwalijk dat je er mee zit maar wel dat je niet naar de bron van het probleem(de probleem maker) bent gegaan maar je het mij wou laten oplossen. Dat je niet begreep dat ik er niets meer mee te doen heb en het een afgesloten hoofdstuk is dat zich al ruim 10 jaar in winterslaap rust.

Ik loop de hoek van het gebouw om en zie de huwelijks ceremonie al opgesteld staan, ik groet de mensen die ik ken en voeg me bij de groep. Het lijkt helemaal niet van spanning te spreken te zijn, een storm in een glas water. Ik maak wat strategische zetten om de sfeer stabiel en goed te houden.

We worden op ons plaats gezet en en ceremonie begint. De diepe gevoelige muziek begin te spelen en ik zag je naar het altaar lopen. Je was prachtig in je jurk met sluier en toch voelde ik geen diepe emotie wat ik verwacht had. Ik voelde eigenlijk niks. De ceremonie was ontzettend kort en na mij mening wat afgeraffeld. Het ja woord is gegeven en de getuigen hebben getekend en het eind nummer speelde. Het was net als of je moment in mijn ogen niet gepakt werd, alsof het een alledaags ding is. We kregen taart, gingen eten en het avond feest begint. Er gingen echt uren voorbij maar het lijkt net alsof het helemaal niks bijzonder is gebeurd. Ik kijk om me heen en zie wat familie leden, iedereen lijkt zich prima te redden en alles was toch een storm in een glas water.

Een paar dagen laten probeer ik te analyseren waarom ik het zo ervaren hebt en kom tot de conclusie dat ik intens diep geraakt en gekwetst ben door het enige familie lid die nog deel uit maakt van mijn leven. Ik vind het verschrikkelijk jammer dat het verhaal met waar je mee kwam mij toch beïnvloed heeft ook al heb ik een prima dag gehad voel ik me toch verraden en onbegrepen.

Twee weken later heb je nog niks laten horen, geen berichtje, geen bedankt dat je er was kaartje niks. Ik heb zelf contact opgenomen en stuur een telefonisch berichtje na het bedankt kaartje wat ik al gestuurd had.. Ik zie dat je het gelezen hebt maar niet geantwoord. Dat doe je eigenlijk altijd omdat je een beetje chaotisch bent. Ik zoek er niet gelijk wat achter maar ik heb in ieder geval voor mezelf de eerste stap richting verbetering en helen gezet.

Ik hoop dat in de toekomst het contact weer goed en vanouds is want het zou jammer zijn als dat mis zou gaan. We zijn niet alleen nichtjes maar ook vriendinnen. Ik ben er van bewust dat jij misschien helemaal niet weet dat je me gekwetst hebt en ook dat vind ik niet eens zo erg, dit kan ik je altijd nog vertellen. Maar Ik moet voor mezelf tijd zien te vinden om te helen, het verleden los te laten en een betere toekomst te creëren. Dit incident heeft me echt na laten denken over de verhoudingen en dat wat belangrijk is en wat niet...

]Liefs Vlinder
https://www.mydiary.nl/lees.asp?dagid=1013658

### Het des betreffende verhaal is wegen privacy niet vermeld.