Weer eens totaal verkeerd

Ik voelde me dagenlang verdrietig en alleen.
Jij ging steeds meer met vrienden om en ik voelde me nog meer alleen. Je appte me niet met: baby, ik mis je intens. Ik snapte niet wat er aan de hand was en kon er geen touw aanvast knopen. Onze vaste donderdagavond tv-avond, en ik eindige in gezelschap van alleen mijn tv.

Je reageerde pas op mijn appjes nadat je alle anderen dingen had gedaan die voorheen geen prioriteit hadden boven mij.

Ik heb nagedacht wanneer het moment kwam dat je me minder leuk bent gaan vinden.

Was het toen je eerder wakker werd dan ik en mijn haar zag volledig door de war. Was het toen je ogen verder dwaalde en je mijn striemen op mijn benen zag. Of het feit dat ik nooit goed uit mijn woorden kom als ik iets eng vind om te vertellen. Het feit dat ik jaloers ben als andere meisjes net zo’n goede smaak hebben als ik en jouw aandacht zoeken.

Ik sprak het na dagenlang met een donderwolk boven mijn hoofd uit naar je. En je schrok ontzettend van wat ik zei. Ik maakte mezelf wijs dat je me beu was. En jij zei: baby, ik ben je nog niet eens bijna beu. Als ik je dat gevoel heb gegeven. Is dat volledig misplaatst. Ik. Ben. Jou. ABSOLUUT. NIET. BEU baby. Je had me zo gerust gesteld. Ik had het gevoel eindelijk weer te kunnen ademen.

Jij hebt een te grote impact op mijn leven, mijn gevoelens en mijn stemming.
En ik ben een piekeraar.