Bijna gezoend

Dagenlang denken
Bijna gezoend met mijn beste vriend.
Een paar seconden die zoveel twijfels over jou hebben weggenomen. Maar ook zoveel twijfels hebben toegevoegd.

Jouw lippen die als de wind zo zacht langs de mijne komen. Teruggetrokken door mijn geschrokken nog slaperige opengesperde ogen.

Mijn hoofd op jouw schoot dat beetje bij beetje bedekt door mijn handen omhoog komt. Mijn benen die lopen. De andere kant op van waar jouw benen heen lopen. Je durft me niet meer aan te kijken.

Alles valt op z'n plek. Jouw aanrakingen, je lieve woorden. Ik denk al dagen aan je. Spijt omdat ik me niet liet gaan en trots omdat ik me inhield.

Ik wil geen relatie met je maar ik wil ooo zo graag een relatie met je. Ik geef je de verkeerde aanwijzingen. Constant en non-stop de verkeerde aanwijzingen. Ik houd je aan het lijntje. Maar geen van ons maakt dat iets uit. Het maakte je niks iit toen je me wilde zoenen dat ik een vriend heb. Waar ik 1,5 jaar mee in een relatie zit. Of die relatie gezond is? Hij verdient mij niet zeggen ze. Hij gebruikt mij. Maar ik hou teveel van hem om er daadwerkelijk iets aan te doen.

Je houdt hoop en ik doe er niks aan dat te stoppen. Want ik wil niet dat je stopt met hopen. Ik wil je geen kans geven om onze vriendschap kapot te maken. Ik wil je geen kans geven mijn relatie te laten beëindigen. Mijn vriend, die mij zoveel pijn en liefde tegelijk geeft.