Op

Ken je het, dat je tranen niet willen vallen omdat ze vast zitten achter je ogen. Dat je al zoveel gehuild hebt dat je tranen op zijn. Dat het gewoon niet meer gaat. Er zit me zoveel dwars en dan bedoel ik niet alleen die stomme tranen. Kon ik het maar allemaal uitleggen. Kon ik maar met een vingertje wijzen. En dat alles opgelost werd. Maar zo makkelijk is het niet. Niemand doet er iets aan. Ik zou weg kunnen gaan, maar dat gun ik ze niet. Als deze meisjes het me het leven zo graag zuur maken. Gun ik het ze het geluk niet dat ik weg ben. Ik zie de blikken en de schaterlachen al voor me. Vreselijk. Zo onbezorgd en zelfvoldaan. Terwijl ik me alleen maar afvraag waarom. Waarom ze er zo van genieten om mij te kiezen. Ze hadden iedereen kunnen kiezen. Maar het is alleen grappig om mij te zien huilen.