welcome to my silly life

Het is nu wel een hele tijd geleden dat ik hier ben geweest..
Maargoed, beter laat dan nooit!

Als je denkt dat alles goed gaat, je eindelijk weer je leven kan oppakken gaat alles weer mis!
Alles ging als gesmeerd: tussen mij en mn vriend, op mn werk, op school want we gingen eindelijk de stage weer in.
Maar dan..
Maart begint, een jaar geleden het begin van een pijnlijk afscheid.
Deze maand was je getrouwd pap,
en je zou jarig zijn,
je was nog eventjes thuis deze maand.

Een maand waarin de lente begint en alles juist mooi, jong en fris hoort te zijn.
Voor mij is het een maand van verdriet, opnieuw loslaten en het niet kwijt kunnen.

Ik dacht echt dat ik het getroffen had op mijn stage, alles leek zo gaaf!
Maar vanaf de eerste dag vroegen de begeleiders: 'kun je dit wel aan?''is dit niet te zwaar voor jou?''vind je het wel leuk?' etc.
Dat was een klap op mijn zelfvertrouwen, want ik vónd het wel leuk, en ik kón het wel aan.
3 weken heeft dit geduurd, toen mijn mentor heeft gebeld en mij het 'verlossende' woord gaf: je bent niet geschikt. auw... en wat nu?
Nu moet ik kiezen: een andere opleiding, vrijwilligerswerk doen of stoppen.. omdat 1 stageadres mij gewoon niet geschikt vond voor die groep!

Daarbij kreeg ik natuurlijk alle jaaropgaven terug en bleek dat ik teveel verdient had, waardoor mijn stiefmoeder gekort wordt. Dat betekend dus, kostgeld betalen..
Toch krijg ik een behoorlijk bedrag terug dat is wel lekker! Alhoewel nu moet ik dus de helft aan mijn stiefmoeder geven?

En dan nog mn werk, heb een officiele waarschuwing tepakken omdat ik teveel geld in mijn kassa had..
Bij de patatkraam ben ik geschorst voor 1 dag omdat ik ruzie maakte met een klant.. natuurlijk terecht, en ik accepteer de consequenties.
Dan blijkt het dat je zulke toffe collega's hebben die je, alsof je al niet genoeg op je zelfvetrouwen getrapt bent, nog ff lekker zwart proberen te maken bij de baas.

En als klapper op de vuurpijl loopt het alles behalve lekker tussen mij en mijn vriend.
Ik voel me rot en reageert dit op hem af..
Ook lijkt hij me continu te kwetsen..
Díé collega, die mij probeert zwart te maken lag in het ziekenhuis en mijn vriend gaat er naartoe!
Terwijl ik me ook rot voel en ik ook een arm om me heen nodig heb..
Dan belt ook nog een die klant waarmee ik ruzie maakte, hém op!
Als ik hem vertel dat hij me kwetst, dan zegt hij oke.. meer niet!
Ik voel me dan radeloos en ga op hem schelden. Dan behandel ik hem ook niet juist.
Het ligt aan beide kanten, maar ik voel me telkens verantwoordelijk.

Op mijn vader zijn verjaardag gaan we een deel van zijn as verstrooien in italie, waar zijn hart ligt.
Opnieuw moet ik hem loslaten, en opnieuw moet ik afscheid nemen.
Ik hoop dat ik er uit kom met mijn vriend, want die steun heb ik hard nodig..

I get lost in this world..