Werk&Kermis.
Denk je rustig op de kermis in je eigen stad te kunnen lopen, even te ontspannen en al je zorgen te vergeten (god, wat klinkt dat melodramatisch) wordt je al snel geconfronteerd met de harde realiteit van de werkelijkheid. Dit in vorm van en 6 jarig monstertje dat zo hárd als ‘ie kan, je naam schreeuwt. En natuurlijk, je loopt met een groep meiden, dus moet er laten zien worden dat je goed ben met kinderen. Ik laat m’n groepje achter en loop op het gierende miniatuur luchtalarm af. Als ik wat dichterbij kom herken ik wie het is. Het zoontje van de baas! Abort, Abort, Abort mission! Eject! Schier er door mijn hoofd. Mijn baas is meestal wel een toffe peer, maar soms ook een verrotte appel. Ik ben al gezien en moet nu maar doorzetten ook. Verdomme. Wat doet hij hier nou weer? Ohja, het is kermis, vinden kinderen leuk. Ik begin een gesprek met het kereltje dat met zijn vuistslagen mijn ingewanden een massage geef en hurk neer, in de hoop dat dit de kamikaze actie van zijn vuisten zou stoppen. Dit deed hij, valk nadat hij nog een paar flink tikjes op mijn voorhoofd gaf. Heerlijk, die kinderen. Vooral als ze nog niet geboren zijn.
‘We hebben een grote opdracht, Alwin’ zegt de baas. ‘Grote opdracht?’ vraag ik. Normaal heeft hij het nooit over ‘opdrachten’. ‘175 belegde broodjes vóór half 11’. Oh wat fijn! We gaan om half 9 open, moeten heel de winkel opstarten en één of andere doorgedraaide bami bal bedenkt even om 175 broodjes te bestellen. Kut.
Cheers,
Joint.
Joint, man, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende