white dress black hair

ik had een vreemde droom
het was half bond achtig kwa sfeer, en had wat weg van een drama serie...
any way...
er was een beeldschone vrouw, ze was binnen gekomen met een groep vluchtelingen
die per heli in waren gevlogen, intotaal vier helies met vluchtelingen en militairen

ze had een smetteloze witte jurk, en git zwart haar

ze was de zwakste van de groep denk ik, of er was iets speciaals, want de meeste vluchtelingen
liepen naar de cocktail bar, en het zwembad
maar zij lag in een soort bed bij het bureau.

de hele shit zooi was verkeerd, corruptie was overal, wapen en ellende
en ik werd cynisch, slechts een paar kinderen en zij boeide nog,
ik probeerde nog wel duidelijk te maken dat er van alles mis was,
maar het drong niet door

op een gegeven moment zag ik haar verdwaasd of verwonderd op kijken
de ruimte rond,
ik liep naar haar toe en wilde een praatje maken, haar gerust stellen
maar dat liep uit in zo'n scene die in films uit gerekt wordt tot 3 minuten
waar mensen elkaar aan kijken en steeds langzamer naar elkaar toe komen
en hun neuzen elkaar raken tot ze eindelijk eens zoenen.
naja dit was net zo.

any way.

er was nog iets, ergens waren we gestopt met zoenen en ik bevond me in de cocktailbar
ik hoorde over een wapen transactie.
en ik zag mannen die ik dan weer herkende van vroeger,
ik zag mijn vader ook nog...
gelukkig was hij niet een van die mannen die ik nog herkende, maar precies waarvan ?
ik wist dat het slecht nieuws was, en probeerde iets op te vangen.
ik zal ook wel herkend zijn daar maar verwonderlijk gebeurde er niets.

een van de kinderen zag ik met een wapen lopen,
een wapen dat je liever niet tegen komt, en misschien ligt het aan mij.
ik liep achter de kinderen aan, die nu met z'n drieen aan het rond rennen waren
terug naar het bureau.

toen ik daar aan kwam zaten er drie andere kinderen aan het bureau en "de baas" ? sprak met hen
ik liep naar hen toe.
de kinderen staarde me aan als of ik een spook was, "de baas" had eerst geen oog voor me
toen de kinderen ontboden werden kon ik mijn ontdekking van de mannen vertellen.
hij nam het aan en liep weg.
ik zag haar weer. in haar witte jurk en zwarte haar,
ik ging naast haar zitten, toen zei ze, "niet meer doen, dat van gister"
"kan ik je nog wel toe dekken ? zorgen dat je warm blijft ?"
ze keek me aan, en kroop tegen me aan, we hielden elkaar vast, en ze veranderde in een klein wit autotje, een speel goed autotje.

zelden heb ik gehuild zoals toen.