Zelfbedrog

Vandaag ben ik thuis. Alleen. Ik heb de afgelopen drie nachten bij elkaar misschien 6 uur geslapen en ondanks dat dat slaaptekort het resultaat is van leuke dingen draagt het wel bij aan hoe ik me nu voel. Ik ben compleet helemaal ingestort. Niet alleen fysiek, want dat is normaal na zo weinig slaap denk ik, maar vooral mentaal. Ik heb in deze conditie niet meer de kracht om sterk te zijn en ik zit in mijn bed te janken. En ik weet niet eens precies waarom.

Het is zo moeilijk uitleggen. In principe gaat alles best goed. Ik studeer nog steeds, niet verschrikkelijk op tempo, maar het gaat de laatste tijd best redelijk. Verder sport ik, werk ik, hou ik er nog zo'n tien halve hobby's op na en probeer ik sociale dingen te doen, waardoor mijn agenda een grote volgepropte wolk is zonder tijd voor mezelf. Als er wel tijd voor mezelf overblijft prop ik die het liefst ook vol met iets anders, om vervolgens te realiseren dat ik af en toe ook tijd voor mezelf nodig heb.

Maar nu is het zover. Ik heb eindelijk een dagje voor mezelf (nota bene omdat er wat dingen uitvielen) en alles wat ik gedaan heb is in bed liggen en janken. Het heeft me geraakt dat bedacht dat het grootste deel van mijn sociale contacten bestaat uit uitgaan of in ieder geval borrelen of bier drinken. Het heeft me geraakt dat ik, mijn hele leven al al mijn gevoelens aan het wegstoppen ben geweest. Het is alsof ik van mezelf geen gevoelens mag hebben en zeker geen negatieve gevoelens. Het gevoel van afwijzingen probeer ik te verwerken met het zoeken naar iets nieuws en zo komt het een beetje op dat ik alles een beetje probeer te zien alsof het vervangbaar is en ik zo de hele tijd aan het jagen ben op iets dat zou moeten zijn, in plaats van dingen gewoon te laten gebeuren.

Ik heb me gerealiseerd, denk ik, dat ik zo veel struggles heb met relaties en scharrels omdat ik te veel bezig ben met te zorgen dat het werkt dan het gewoon naar mijn zin te hebben. Niet dat die realisatie dingen makkelijker maakt, want je kunt jezelf niet forceren om het "gewoon naar je zin te hebben". Het uit zich niet alleen in romantische relaties, maar ook vriendschappelijke relaties. Zoals ik net al noemde is het meeste van mijn sociale contact heel oppervlakkig. Ik ken heel veel mensen en kan met het gros van de mensen goed opschieten, maar zoals ik al eens eerder noemde, ik hoor nergens echt bij. Ook een terugkerend fenomeen. Zelfs het handjevol vrienden dat ik al jaren ken zie ik voornamelijk op oppervlakkig niveau.

En nu ik me kut aan het voelen ben en misschien voor de derde keer in mijn hart bij iemand zou willen luchten dan heb ik ook geen naar wie ik zou kunnen gaan. Ik wil me niet hulpbehoevend voelen, ik wil sterk en onafhankelijk zijn. Maar dat ben ik niet. Dat moet ik accepteren. Waarschijnlijk is het daar wel over praten met mensen juist een stap in de goede richting om diepere contacten te leggen, maarja. Als ik aan mezelf al niet durf toe te geven dat ik misschien hulp nodig heb, dan ligt de drempel om dat aan anderen te doen nog veel hoger. Ik ben bang dat er gevonden wordt dat ik zeur, of dat mensen het sneu voor me vinden, en wel willen dat ik geholpen wordt maar geen zin hebben om dat zelf te doen of het wel zelf doen, maar omdat ze me zielig vinden, niet omdat ze me mogen. Vergelijk het met een alcoholist, bijvoorbeeld. De hele wereldbevolking vindt dat die persoon geholpen moet worden, maar er zijn weinig mensen die er zelf mee aan de gang gaan. Ik ben geen alcoholist, maar als ik me niet goed voel, dan voel ik me wel zo, alsof iedereen wel wil dat ik me goed voel, maar ze zich daar zelf niet mee bezig willen houden, ofwel, ik voel me gewoon niet goed genoeg.