Zwemmen of verzuipen
En het voelt alsof ik de laatste weken de hele tijd bijna ana het verzuipen ben.
Voor het overlijden van mijn opa, nu anderhalve maand geleden, liep ik al op mijn reservetank. Dat negeerde ik eigenlijk al veel te lang, bang om teleur te stellen, niet meer mee te kunnen, toe te geven, niet goed genoeg te zijn, niet aan mijn eigen verwachtingen te zullen voldoen. Stom, ik weet het, maar zo was het nou eenmaal.
Het voelde, achteraf gezien, als midden in een roerige zee op een verhoginkje staan. Vatbaar voor wind en golven, maar toch blijf je netaan staan. Je bent veel en vaak doornat en koud, maar je verzuipt niet en de zonnig, warme momenten zijn genoeg om te blijven staan. Met/na de uitvaart van mijn opa voelde het alsof ik van die verhoging afgeslagen was en nu met man en macht aan het watertrappelen ben in de roerige zee. Net goed genoeg om niet te verzuipen, maar momenten van rust zijn er niet meer bij. Net als ik even de balans heb gevonden en het water uit mijn ogen is komt er weer een golf en proest ik, word ik weer moeier en verzuip ik weer bijna.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, durf ook niet meer veel vooruit te kijken. Ik werk maar een paar dagdelen in de week, wat voelt als falen. Mijn lijf stort bij de minste geringste belasting in. Met mijn rotte schouder kan ik in mn rolstoel ook niet meer echt een middag op pad of fatsoenlijk buiten mijn dingen doen.
Chagerijnig en moedeloos word ik er van. Het liefste zou ik in huilen uit willen barsten, me helemaal laten gaa. Maar ik ben heel bang dat ik dan alleen maar verder wegzak en helemaal niet meer er bovenop kom...
Voor het overlijden van mijn opa, nu anderhalve maand geleden, liep ik al op mijn reservetank. Dat negeerde ik eigenlijk al veel te lang, bang om teleur te stellen, niet meer mee te kunnen, toe te geven, niet goed genoeg te zijn, niet aan mijn eigen verwachtingen te zullen voldoen. Stom, ik weet het, maar zo was het nou eenmaal.
Het voelde, achteraf gezien, als midden in een roerige zee op een verhoginkje staan. Vatbaar voor wind en golven, maar toch blijf je netaan staan. Je bent veel en vaak doornat en koud, maar je verzuipt niet en de zonnig, warme momenten zijn genoeg om te blijven staan. Met/na de uitvaart van mijn opa voelde het alsof ik van die verhoging afgeslagen was en nu met man en macht aan het watertrappelen ben in de roerige zee. Net goed genoeg om niet te verzuipen, maar momenten van rust zijn er niet meer bij. Net als ik even de balans heb gevonden en het water uit mijn ogen is komt er weer een golf en proest ik, word ik weer moeier en verzuip ik weer bijna.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, durf ook niet meer veel vooruit te kijken. Ik werk maar een paar dagdelen in de week, wat voelt als falen. Mijn lijf stort bij de minste geringste belasting in. Met mijn rotte schouder kan ik in mn rolstoel ook niet meer echt een middag op pad of fatsoenlijk buiten mijn dingen doen.
Chagerijnig en moedeloos word ik er van. Het liefste zou ik in huilen uit willen barsten, me helemaal laten gaa. Maar ik ben heel bang dat ik dan alleen maar verder wegzak en helemaal niet meer er bovenop kom...
31 jul 2012
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 apr 2013 Nagelbijtoverwinning
- O 18 apr 2013 Vervelende reality check
- O 22 mrt 2013 Wo ist der Bahnhof?
- O 01 mrt 2013 Oma in het ziekehuis...
- O 28 feb 2013 Tussendoorsel - vol hoofd
- O 27 feb 2013 Lieve cadeautjes
- O 09 feb 2013 Officieel een vriendje ( 8 )
- O 07 feb 2013 Er zijn van die collega's...
- O 02 feb 2013 Opa's puzzelboeken
- O 30 jan 2013 Valentijnskaart
- O 25 jan 2013 Nagelbijten ( 1 )
- O 21 jan 2013 Wel of niet? In de war. ( 2 )
- O 15 jan 2013 Weg met die trots en eigenwijsheid ( 6 )
- O 06 jan 2013 Hoe evolueert verliefdheid/liefde? ( 6 )
- O 03 jan 2013 Doorligplekken? ( 2 )