-/+

Tja eum.

Ik haat het om dit te zeggen, om er over te praten want de reacties zijn zo voorspelbaar: hij is het niet waard, laat het gaan, jij hebt hem toch gedumpt? Blablablaa.
Ja nou en, hij, de leugenaar, de asshole-zak die het niet waard is doet me wel verdriet. En ik wil er álles over weten. Eindelijk de waarheid.

Toen hij nog niet wist dat ik het wist, smeekte hij om vergeving en wou hij alles terug (seks? mij? alletwee?).
Als ik hem ermee confronteerde, op een vriendelijke manier zelfs, krijg je er niets uit. Wie ben ik nu trouwens nog om vríendelijk te doen?! Inderdaad, dat verdient hij helemaal niet! Maar ik kan toch niet verdergaan zonder te weten wat er de afgelopen jaren zich heeft afgespeeld? De drang en nieuwsgierigheid is te groot en te onweerstaanbaar.

En als niemand mij begrijpt of aan mijn zijde staat, moet ik het op de smerige manier doen. En inderdaad zo kom je nog eens dingen te weten... Zijn nieuwe fuck/vlam/flirt/interesse/vriendin/... bijvoorbeeld. Ene 'Natasja'? Jergh. Netjes van hem. Mij zomaar flauwtjes zonder gevoel in de vergeethoek duwen enzo.
Hij meent dit toch niet he? 't Is maar een afleiding zeg ik dan tegen mezelf. Hij moet zich ook slecht voelen, kan niet anders. Het is zo slecht om me slecht te voelen over iets ... zoiets.

Boehoe.


Tegelijk, op de andere momenten zie ik de ongeloofelijke mogelijkheden, keuzes, rijen jongens!
Maarja, ik fantaseer vanalles over iedereen maar zie het nog niet meteen gebeuren. Ik zit nog in mijn zogezegde kwetsbare fase. Het zwarte affectiegat.
Ik geniet van de aandacht, maar moet m'n voetjes op de grond houden. En me er niet zo in opboeien! Als ik mezelf zo hoor denken, gaat het er soms echt wel over.

Conclusie: wisselvallige periode blijkbaar