mihihi

Ik doe vakantiewerk in een fabriek. En ik heb daar een toffe collega zitten
Iedereen (bijna allemaal mannen dus ) is er wel vriendelijk en wuift elke morgen en avond naar elkaar blablabla.

Maar hij, hij heeft die extra permanente glimlach op z'n gezichtje. Die viel me meteen op. Altijd die gekrulde lipjes. Hij leek ook de eerste te zijn die interesse voor me toonde, die me gewoon al zag staan tussen de rest en een praatje met me kwam maken. Fijn. Ik word geapprecieerd.
Sommigen noemen hem een 'vrouwenzot'. Ik zal hem vrouwvriendelijk noemen (ach, ik ben te goedgelovig en te optimistisch).
Want hoewel we elkaar slechts een paar keer per dag kruisen... is het altijd leuk. Niet de ordinaire gesprekjes maar de betere, grappigere en lossere praatjes. Hij is dan ook een vlotte verteller en ik een vlotte luisteraar

En ik vind het be-la-che-lijk van mezelf dat heel mijn dag in het teken staat van "hem zien, hij mij zien, praatje en goedenavond". En het is altijd op mijn nuchtere momenten "over een week ben ik hier toch weg en ga ik hem nooit meer zien dus verspil je tijd niet en concentreer je" dat hij opduikt. Met zijn glimlach en vlotte vertelseltjes.

Ik verzin voor mezelf methodes om uit te vinden of hij me echt mag of hij gewoon zo is. Maar ja alsof dat de waarheid zal bovenhalen. Verdemmie ik word er helemaal egoïstisch van.
Maar het is leuk werken zo. Af en toe beetje spanning (en een rood hoofdje) voor mij.

En, ik zeg tegen mezelf: dit kan geen toeval meer zijn. Telkens ik deze week naar huis ging, stond hij precies daar waar ik moest zijn. Dan zegt hij iets, ik zeg iets terug, hij laat zijn werk ff voor wat het is en komt bij me staan. We praten en lachen wat, komen wat te weten over elkaar want tenslotte zijn we nog een beetje vreemden.

Het is ook pas sinds vandaag dat ik zijn naam weet. Hij wist de mijne al langer. Maar ik denk niet dat ik die hem zelf verteld heb.

Afin waar het nu op neer komt en wat ik gewoon wou vertellen.
Ik had gedaan met werken, hij nog niet, ik passeer zijn plekje waar hij nu al 5 dagen toevallig vertoeft als ik passeer, we praten wat en hij zegt: 'Ik doe dat wel graag, mensen zo eens ongemakkelijk doen voelen. Dat is eigenlijk een beetje slecht van mij maar het is toch grappig.'
Ik zeg dan dat ik daar ook niet goed zou tegen kunnen (verlegen scheet als ik ben).
En dan hij weer: 'Ja, nu we vandaag eindelijk informeel hebben kennisgemaakt. Ik V, jij Yenthe. De volgende stap is je nummer geven'
Ik trok ff een superneutrale smoel van hu? Wat krijgen we nou? Ja natuurlijk effe de gedachte JA interesse! Maar dan oh nee, het mopje mij ongemakkelijk doen voelen. Maar het toch vragen.
Mijn reactie was waarschijnlijk zo debiel dat ik ze al gewist heb uit mijn geheugen.
Dan liet hij me gaan. Hehe. 't Was een mopje. Maar een flirtend mopje. Ik heb nog een week te gaan. Ik hoop dat daar in iets gebeurd, maaaaar ik hoop niet te hard. Gaat er toch niet van komen.

Ben wel blij naar huis gefietst