Na twee maanden in de living geleefd te hebben, zit ik nu weer op m'n eigen kamer.
Ik ben een beetje aan het opruimen (lees: mijn kast leegladen en alles droppen op mijn bureau).
Ik zit op mijn bed met laptop en m'n rug begint al pijnlijk te worden. Er staat luide muziek op, ik zou hem best wel wat zachter willen maar ik ben te lui om dat even te gaan regelen.
Je mag je kamer nog zo leuk inrichten als je wil, maar het gevoel alleen te zijn of alleen te wonen komt maar niet. Ik droom weer van mijn tijden op het appartementje. Zalig
Er is eigenlijk niets gaande nu, dezer dagen. Geen nieuwtjes, geen feestjes, geen jongens, geen niks. Alleen leren voor herex, hoewel ik vandaag en gisteren lekker niets heb gedaan. (Dat is eigenlijk helemaal niet zo goed...
)
Met het opruimen heb ik ook een
ex-box gemaakt en gevuld.
Waarom heb ik het nu niet weggegooid? Ik heb spijt, vind het jammer, ben jaloers, gekwetst, boos, gespannen,... Ik zal de emoties maar de schuld geven.
Maar ooit zal het wel moeten... Stél je voor dat ik nog een vriendje krijg en die ziet die doos daar staan... Da's ook niet echt wat je/ik wil(t).
Voor nu is het wel oké.
Boehoe, ik ga de sociale kamer opzoeken. TV kijken met de oudjes. Het wordt hier eenzaam en melig