1 Mei, 2012
Gisteren was het Koninginnendag, en dat kan je wel merken als je met je vader op een Tendum door de straten gaat fietsen, wat ik dus uiteraard heb gedaan. Ik heb evenwichtsproblemen, althans, dat zegt mijn moeder, en ze meent ook dat dat de oorzaak is, dat ik niet kan fietsen. Dus hebben we een Tendum, een tweepersoonsfiets, en fietsen daarop is heel erg leuk! Je ziet eens wat van de natuur, en nog wat dingen buiten de stad, en gisteren heb ik dus de gezelligheid in alle straatjes kunnen waarnemen, al die goede prikkels voelden echt zo goed! Moeder heeft wat boeken van Griezel en Kippenvel op de mark gekocht, en ook De Da Vinci Code. Die laatste lijkt mij erg spannen, ik ben er al in begonnen en al bij de eerste bladzijde zou ik vastgelijmd zitten als de TV niet keihard aanstond. Die andere boeken, ik heb gezegd dat ik die niks vond, want Kamp Nachtemrrie was op het laatst heel vaag, plotsklap was alles geregeld, de boef zat opgesloten en alles ging zo snel! Nee, ik heb liever details als het om een boek gaat. Dat het eind zo haastig geschreven was, het haalde mij helemaal uit die spannend flow die het boek eerder nog had. Ik denk dus maar zo, dat die andere boeken ook niet veel soeps zullen zijn, maar ik wil ze natuurlijk wel proberen. Griezel en horror verhalen vind ik sinds kort leuk, daar ik Elfen Lied, een bloederige anime, heb gezien, zijn mijn verhalen ook behoorlijk 12+ geworden. En natuurlijk ben ik geïnterreseert in Vampieren Express, vampieren vind ik namelijk heel leuk. En spoken, dus ik ben benieuwd. Maar ik kan niet zoveel boeken tegelijkertijd lezen! Eerst nog Anne Frank uitlezen, en daarvoor moet ik nog een werkstuk schrijven ook, voor Geschiedenis. Maar dat doe ik wanneer ik zaterdag een film over haar heb gezien. Ik heb in de vakantie toch zat tijd, niet waar?
Ik zit nog steeds met dat ongeluk van vorig jaar, Oktober, in mijn hoofd. Wat er toen is gebeurd? Tja, ik was net klaar met een manga tekening, en daar ik mijn jas altijd op de grond laat liggen... Ik moest mijn Nederlands inleveren, maar dan stap ik perongeluk op mijn jas, en ik val, en mijn enkel klapt dubbel! Echt, ik zweer het, hij klapte meer dan 90 graden! Dat was erg pijnlijk. De klas keek wat geschokt, niemand lachte of huilde of schreeuwde, iedereen was stil terwijl ik op de grond lag, allerlei geluiden makend van pijjn, het meeste was gehuil, maar het was dan ook erg pijnlijk (niet zo pijnlijk als wanneer iemand mij uitschold, dat deed nog veel meer zeer, ken je nagaan!). Maar dan vind ik dat toch wel erg verwarrend, want ze lachttne wel en maakten grapjes toen er nog niet zo heel lang geleden een bus ongeluk was, waarbij nederlandse en belgische kinderen omkwamen! Of bij dat trein ongeluk, laatst in Amsterdam... Wat doet mijn klas? Geinen natuurlijk! Maar als één van hum mede klasgenoten door haar enkel gaat... Maar goed, juf Tilja kwam langs met een zak ijs. En toen met de pauze, zei ze tegen mij: 'Geen zorgen, ik weet wat je moet doen, je moet er gewoon op lopen, anders heb je er later meer last van.' Ze dacht vast dat ik hem slechts verzwikt had, maar niets was minder waar. En toen liep ik met de hulp van Edwin en Tilja, kreunend van pijn, door de Mediatheek, het was eigenlijk een soort rare danspas, daar leek het op. Jonah kwam nog naar ons toe en vroeg wat er aan de hand was. Maar wanneer ik later weer bij hem in de bus zou zitten, zou ik het hem vertellen. Alleen, dat hoefde niet meer, het slechte nieuws viel diezelfde dag al snel en de hele bus waar ik in zat had samen een kaart gemaakt, meet daarop 'Sterkte'. Maar laten we niet vooruit lopen op het verhaal. In mijn mentorlokaal smeekte ik Ivo mijn moeder te bellen. Moeder kwam met het derde lesuur al aanzetten, maar daarvoor hielden Anthony en William mij gezelschap. William kwam aan met een gedetaileerd verhaal over hoe hij een keer zijn neus brak. Maar daar het mijn situatie alleen maar erger maakte, vreog ik hem dadelijk om over wat leukere dingen te praten. Moeder kwam dus aanzetten, en wilde mijn enkel zien. Ze haalde het ijszakje weg van de plek waar ik pijn voelde. Ik voelde aan deb innenkant pijn, terwijl juist aan de buitenkant iets gaande was. Ze draaide mijn enkel voorzichtig om, en ik snakte naar adem en slaakte een kreet van angst toen we merkten dat daar een hele grote, dikke, opgezwollen 'ei' zat. Op die kant lag ik de hele tijd, terwijl het ijszakje totaal aan de verkeerde kant had gelegen. Moeder en Edwin hielpen me met de lift naar beneden (dank God dat er een lift was! dacht ik op dat moment haast letterlijk) en ik moest nu hinkelend over het schoolplein, ondersteunend op Moeder en Edwin, naar haar auto springen. Ik raakte een paar keer de grond en dat deed pijn. Ik wist nu zeker dat ik er voorlopig niet op kon lopen, dat deed gewoon echt veel te zeer. Moeder belde de huisarts, die zei dat we pas konden komen om 16:00 uur. Dat is toch laat! Ik doodde de tijd met tv kijken. Mijn broertje kwam thuis en ik snauwde tegen hem: 'Afblijven'. Onze hondjes, Buddy en Boomer, werden tegengehouden (daar ze telkens probeerden op de bank te springen, en dat is wel het laatste wat ik nodig had) met stoelen die rondom werden geplaatst. We hadden een bureaustoel op wieletjes, dus hoefde ik niet zoveel moeite te doen om naar de wc te gaan, Moeder kon me er gewoon naartoe rijden. Uiteindelijk, nadat Famke, mijn nicht, op bezoek was geweest, gingen we naar de huisarts. En dan zit je daar nog een halfuur te wachten, en dan wordt je uiteindelijk naar binnen geroepen. Weer dankte ik haast letterlijk God toen er rolstoelen bleken te zijn. De huisarts onderzocht mijn enkel en ik dacht bij mezelf: 'Ze moet haar tengels gewoon thuis houden!' maar ze ging lekker haar gang en duwde en drukte op plaatsen. Ze vroeg me zelfs of ik er op kon staan, maar ik liet haar al gauw en duidelijk merken, dat dat met geen mogelijkheid te doen was. En dan zegt ze tot slot heel vaagjes: 'Er is een kans dat het gebroken is maar ook een kans dat het gewoon verzwikt is.' Ze verwees ons door naar het ziekenhuis om een röntgen foto te laten maken. Bij de eerste hulp kregen we veel eerder hulp, en onderhand was het bijna zonsondergang. Oke, dus na de foto zitten wij in de wachtakmer, ofzoiets, en dan zit ik daar zo voor het eerst in mijn leven positief te denken. HET IS NIET GEBROKEN HET IS NIET GEBROKEN etc. Komt die dokter binnen en zegt tot mijn grote schrik: 'Het is gebroken, en dat niet alleen, het moet geopereerd worden.' Ik trok helemaal wit weg en schreeuwde dan ook echt WAT?? en dacht bij mijzelf OH MIJN GOD! Dit gebeurde me namelijk niet vaak. Daar ik zo geschrokken was, had ik ten niet door dat dit juist heel bizar was, daar ik namelijk een jaar daarvoor een stem hoorde in mijn hoofd (eerlijk waar! Ik lieg niet!) die mij vertelde dat ik iets zou kunnen breken. Maar goed, ik had teveel water gedronken (had erg dorst gekregen van schrik) en moest wachten tot de volgende ochtend. Zeggen ze tegen mij: 'MorgenOCHTEND!! gaan we je opereren.' Zit ik de volgende ochtend te wachten tot 16:00 's middags tot ik uiteindelijk geroepen werd. AL DIE TIJD mocht ik NIKS eten! Ik had dus antieglijke honger. Nu heb ik een litteken op mijn linkerenkel, aan de buitenkant, en stel je voor, daarin zitten nu twee schroeven. Ik kon niet lopen met krukken (evenwichtsproblemen hè ) en moest dus met een rekje lopen. Pas toen ik uit het gips kwam mocht ik met krukken lopen, en dat ging best wel. Mijn enkel moest natuurlijk weer wennen aan lopen. En dat deed pijn! Maar goed, ze liegen best wel hoor, die zusters. Zei er één: 'Het infuus eruit halen doet geen pijn hoor, dat kriebeld alleen maar.' Dus haalt ze dat infuus voorzichtig maar gauw uit mijn linkerarm, en dat PRIKTE ALS HEL! Kriebelde dus niet, hè? Of dan wanneer de hechtingen eruit moesten, kriebeld alleen maar hoor! Doet geen pijn! Dus wel. En dan kommen ze met dat gipszaagje aanzetten, dit keer geloofde ik ze natuuurlijk niet toen ze zeiden dat het alleen zou kriebelen en verder niet. Bleken ze deze keer toch gelijk te hebben...
Ik zit nog steeds met dat ongeluk van vorig jaar, Oktober, in mijn hoofd. Wat er toen is gebeurd? Tja, ik was net klaar met een manga tekening, en daar ik mijn jas altijd op de grond laat liggen... Ik moest mijn Nederlands inleveren, maar dan stap ik perongeluk op mijn jas, en ik val, en mijn enkel klapt dubbel! Echt, ik zweer het, hij klapte meer dan 90 graden! Dat was erg pijnlijk. De klas keek wat geschokt, niemand lachte of huilde of schreeuwde, iedereen was stil terwijl ik op de grond lag, allerlei geluiden makend van pijjn, het meeste was gehuil, maar het was dan ook erg pijnlijk (niet zo pijnlijk als wanneer iemand mij uitschold, dat deed nog veel meer zeer, ken je nagaan!). Maar dan vind ik dat toch wel erg verwarrend, want ze lachttne wel en maakten grapjes toen er nog niet zo heel lang geleden een bus ongeluk was, waarbij nederlandse en belgische kinderen omkwamen! Of bij dat trein ongeluk, laatst in Amsterdam... Wat doet mijn klas? Geinen natuurlijk! Maar als één van hum mede klasgenoten door haar enkel gaat... Maar goed, juf Tilja kwam langs met een zak ijs. En toen met de pauze, zei ze tegen mij: 'Geen zorgen, ik weet wat je moet doen, je moet er gewoon op lopen, anders heb je er later meer last van.' Ze dacht vast dat ik hem slechts verzwikt had, maar niets was minder waar. En toen liep ik met de hulp van Edwin en Tilja, kreunend van pijn, door de Mediatheek, het was eigenlijk een soort rare danspas, daar leek het op. Jonah kwam nog naar ons toe en vroeg wat er aan de hand was. Maar wanneer ik later weer bij hem in de bus zou zitten, zou ik het hem vertellen. Alleen, dat hoefde niet meer, het slechte nieuws viel diezelfde dag al snel en de hele bus waar ik in zat had samen een kaart gemaakt, meet daarop 'Sterkte'. Maar laten we niet vooruit lopen op het verhaal. In mijn mentorlokaal smeekte ik Ivo mijn moeder te bellen. Moeder kwam met het derde lesuur al aanzetten, maar daarvoor hielden Anthony en William mij gezelschap. William kwam aan met een gedetaileerd verhaal over hoe hij een keer zijn neus brak. Maar daar het mijn situatie alleen maar erger maakte, vreog ik hem dadelijk om over wat leukere dingen te praten. Moeder kwam dus aanzetten, en wilde mijn enkel zien. Ze haalde het ijszakje weg van de plek waar ik pijn voelde. Ik voelde aan deb innenkant pijn, terwijl juist aan de buitenkant iets gaande was. Ze draaide mijn enkel voorzichtig om, en ik snakte naar adem en slaakte een kreet van angst toen we merkten dat daar een hele grote, dikke, opgezwollen 'ei' zat. Op die kant lag ik de hele tijd, terwijl het ijszakje totaal aan de verkeerde kant had gelegen. Moeder en Edwin hielpen me met de lift naar beneden (dank God dat er een lift was! dacht ik op dat moment haast letterlijk) en ik moest nu hinkelend over het schoolplein, ondersteunend op Moeder en Edwin, naar haar auto springen. Ik raakte een paar keer de grond en dat deed pijn. Ik wist nu zeker dat ik er voorlopig niet op kon lopen, dat deed gewoon echt veel te zeer. Moeder belde de huisarts, die zei dat we pas konden komen om 16:00 uur. Dat is toch laat! Ik doodde de tijd met tv kijken. Mijn broertje kwam thuis en ik snauwde tegen hem: 'Afblijven'. Onze hondjes, Buddy en Boomer, werden tegengehouden (daar ze telkens probeerden op de bank te springen, en dat is wel het laatste wat ik nodig had) met stoelen die rondom werden geplaatst. We hadden een bureaustoel op wieletjes, dus hoefde ik niet zoveel moeite te doen om naar de wc te gaan, Moeder kon me er gewoon naartoe rijden. Uiteindelijk, nadat Famke, mijn nicht, op bezoek was geweest, gingen we naar de huisarts. En dan zit je daar nog een halfuur te wachten, en dan wordt je uiteindelijk naar binnen geroepen. Weer dankte ik haast letterlijk God toen er rolstoelen bleken te zijn. De huisarts onderzocht mijn enkel en ik dacht bij mezelf: 'Ze moet haar tengels gewoon thuis houden!' maar ze ging lekker haar gang en duwde en drukte op plaatsen. Ze vroeg me zelfs of ik er op kon staan, maar ik liet haar al gauw en duidelijk merken, dat dat met geen mogelijkheid te doen was. En dan zegt ze tot slot heel vaagjes: 'Er is een kans dat het gebroken is maar ook een kans dat het gewoon verzwikt is.' Ze verwees ons door naar het ziekenhuis om een röntgen foto te laten maken. Bij de eerste hulp kregen we veel eerder hulp, en onderhand was het bijna zonsondergang. Oke, dus na de foto zitten wij in de wachtakmer, ofzoiets, en dan zit ik daar zo voor het eerst in mijn leven positief te denken. HET IS NIET GEBROKEN HET IS NIET GEBROKEN etc. Komt die dokter binnen en zegt tot mijn grote schrik: 'Het is gebroken, en dat niet alleen, het moet geopereerd worden.' Ik trok helemaal wit weg en schreeuwde dan ook echt WAT?? en dacht bij mijzelf OH MIJN GOD! Dit gebeurde me namelijk niet vaak. Daar ik zo geschrokken was, had ik ten niet door dat dit juist heel bizar was, daar ik namelijk een jaar daarvoor een stem hoorde in mijn hoofd (eerlijk waar! Ik lieg niet!) die mij vertelde dat ik iets zou kunnen breken. Maar goed, ik had teveel water gedronken (had erg dorst gekregen van schrik) en moest wachten tot de volgende ochtend. Zeggen ze tegen mij: 'MorgenOCHTEND!! gaan we je opereren.' Zit ik de volgende ochtend te wachten tot 16:00 's middags tot ik uiteindelijk geroepen werd. AL DIE TIJD mocht ik NIKS eten! Ik had dus antieglijke honger. Nu heb ik een litteken op mijn linkerenkel, aan de buitenkant, en stel je voor, daarin zitten nu twee schroeven. Ik kon niet lopen met krukken (evenwichtsproblemen hè ) en moest dus met een rekje lopen. Pas toen ik uit het gips kwam mocht ik met krukken lopen, en dat ging best wel. Mijn enkel moest natuurlijk weer wennen aan lopen. En dat deed pijn! Maar goed, ze liegen best wel hoor, die zusters. Zei er één: 'Het infuus eruit halen doet geen pijn hoor, dat kriebeld alleen maar.' Dus haalt ze dat infuus voorzichtig maar gauw uit mijn linkerarm, en dat PRIKTE ALS HEL! Kriebelde dus niet, hè? Of dan wanneer de hechtingen eruit moesten, kriebeld alleen maar hoor! Doet geen pijn! Dus wel. En dan kommen ze met dat gipszaagje aanzetten, dit keer geloofde ik ze natuuurlijk niet toen ze zeiden dat het alleen zou kriebelen en verder niet. Bleken ze deze keer toch gelijk te hebben...
01 mei 2012 - bewerkt op 17 mei 2012
- meld ongepast verhaal
Schrijver staat geen reacties toe.
- O 24 mei 2012 24 Mei, 2012
- O 16 mei 2012 16 Mei, 2012
- O 11 mei 2012 11 Mei, 2012
- O 09 mei 2012 9 Mei, 2012
- O 01 mei 2012 1 Mei, 2012
- O 29 apr 2012 29 April, 2012
- O 28 apr 2012 28 April, 2012
- O 27 apr 2012 27 April, 2012 ( 2 )