28 April, 2012

Ik sta te trillen op mijn benen! Nou, niet echt, ik zit hier lui in mijn bureaustoel met vierkante ogen naar het computerscherm te staren terwijl ik dit typ. Maar ik ben zo opgewonden, al sinds het moment dat ik vanochtend in bed lag en realiseerde dat we morgen op boottocht gaan, en daarna pannenkoeken gaan eten! Toch voel ik ergens in de achterkant van mijn hoofd iets knagen. Daar ik erg vergeetachtig ben, en steeds meer vergeetachtiger wordt de laatste tijd, ben ik vergeten voor welk vak ik huiswerk moet maken en wanneer het af moet zijn. Ik weet dat ik huiswerk heb, dat wel, maar hoe moet ik nou weten wat ik moet doen als ik niet eens weet voor welk vak het huiswerk is? In mijn agenda kijken gaat niet veel helpen, het is één grote zooi en alle datums staan door elkaar. Onmogelijk dus, om in mijn agenda terug te vinden wat ik voor de komende weken allemaal te doen heb. Ik ben om eerlijk te zijn erg rommelig. Dingen zelfstandig doen kan ik alleen wanneer ik dat wil, maar ik wil pas zelfstandig werken als ik absoluut GEEN pottekijkers wil hebben, zoals mijn ouders. Mijn vader bijvoorbeeld, daar ik een nieuw keyboard wil om op te spelen, eentje die geavanceerder is, wilt hij mijn voortgang op nemen op video. Ik heb hem gezegd dat ik dat niet wil. Sindsdien speel ik keyboard met een koptelefoon op. Toch, ik dacht dat het voor één avondje wel prettig zou zijn zonder koptelefoon te spelen, staat mijn vader toch nog even stiekem achter mijn rug alles op te nemen... Over de keyboard gesproken, ik heb geleerd (op pijnlijke wijze) dat je er spierpijn van kan krijgen wanneer je er te lang en te vaak op speelt. Ondanks het feit dat, met al die oefeningen die ik op woensdag middag ook nog bij FitKids moet doen, ik mijn linkerarm onmogelijk kan op tillen voor de komende dagen, kan ik de zwarte en witte toetsen van mijn dierbare instrument niet weerstaan... Ik wordt al gek wanneer ik een piano zie, hoor, of zelfs ook maar de naam lees! Dan begin ik op dingen te tikken terwijl ik tril van top tot teen. Ik heb zeg maar een verslaving aan mijn keyboard. Waarom? Omdat ik er allerlei deuntjes op kan spelen die ik zelf mooi vind, in plaats van elke dag weer hetzelfde moderne nummer te moeten horen op de radio. Ik schrijf namelijk liedjes, en daarbij moet ik het deuntje kunnen spelen wil ik ze ooit gaan oefenen met de schoolband. Ik schrijf daarnaast ook verhalen, gedichten en kan ook vrij goed tekenen. Ik heb mijn eigen manga stijl ontwikkeld, en teken personages die voor zullen komen in mijn verhalen. Daar ik veel fantasie heb ben ik in staat dat allemaal te doen. Dat ik zo creatief ben en deze talenten heb, wil nog niet zeggen dat ik daarmee bekend ben geworden op school, ondanks de band. Ik ben echter wel bekend in de klas, dat is natuurlijk logisch. Maar meissie, zegt een stemmetje in mijn hoofd, je zit op school. Muziek heb je maar eens per week en tekenen is al lang vervlogen, daar het voor eerste jaars is bedoeld. Mijn talenten kunnen met maar weinig mogelijkheid aan het ligt komen, waardoor ik vaak het gevoel heb dat anderen mij aan zien voor zwak, daar ik slecht ben in gym. Ik ben echter wel ontzettend goed in Biologie, Nederlands, Engels en Muziek (vanzelfsprekend). Techniek vind ik maar niks, Duits kan best lastig zijn maar ik ben goed met de uitspraak, alleen begrijp ik de woorden niet. Ik ken slechts deze zinnen uit mijn hoofd: 'Mach dir keine Sorgen! Ich bin Ihnen zu fange werde! ...Aber ich habe keine Arme.' Vrij vertaald betekent het: Maak je geen zorgen! Ik zal je wel opvangen! ...Maar ik heb geen armen. En daar zal je veel aan hebben wanneer je ooit naar Duitsland gaat. Dan nog Nask, oftewel natuur- en Scheikunde, daar kan ik nog best goed mee overweg, maar ik geloof dat mijn cijfers achteruit zijn gegaan. Wiskunde, das ist langweilig, ik vind er niet veel aan. Ik ben niet goed in hoofdrekenen, ik ben daarin echt een ramp. Maar soms, als we iets anders gaan doen, dan is het wel leuk. Behalve de laatste keer dan, toen we wiskundig Bingo gingen spelen. Er werd een sommetje opgenoemd, en het antwoord moest je aankruisen. Wie het eerst alles heeft aangekruisd heeft natuurlijk bingo, en won dan een reep. Ik schoof mijn papiertje al gauw aan de kant en ging een Quest lezen toen ik besefte dat we geen rekenmachinetje mochten gebruiken, en dus moesten hoofdrekenen. Jacco won twee keer, wat zorgde voor de hele klas die in koor riep: Jacco mag niet meer meedoen! Echt zo kinderachtig, zo onsportief als ze waren! Mijn klas werd gewoon helemaal aggresief van bingo spelen, Giorgio bijvoorbeeld, begon heel erg te schelden met een bepaalde naam van een bepaald persoon die ik liever niet hier opnoem in dit dagboek... En Redouan schreeuwde keihard het latijnse woord voor Shit, 'Merde', door het lokaal terwijl een paar lokalen verderop laatstejaars met hun examens bezig waren. Toen de meester vroeg wat we volgende week gingen doen, kwam Redouan met de droge opmerking: Lingo. Dat vrolijkte de klas even op, voor het eerst had hij humor! Oh jee, nu ik terug kijk zie ik dat ik ver ben afgedwaald. Ik wilde namelijk vertellen over mijn vervoer van boeken. Ik heb een trolley, en ik zweer het, elke dag gaat er iets nieuws kapot van die trolley. Het begon allemaal met de rits, die als ik gymspullen mee moest nemen niet meer dicht kon, of wel met moeite. Uiteindelijk ging het stuk en was er niet eens meer een rits om open te doen! Dat werd gelukkig wel gerepareerd. Maar even later kwam de hendel waarmee ik hem meetrek los te zitten. Gelukkig heb ik daar niet al te veel last van, maar toch... En toen de handvaten, waarmee ik hem kon optillen en hem elke ochtend mee de trap op moest zeulen (wat vooral en hel was wanneer ik op woensdag een gigantische bosatlas mee moest nemen). Nu is er één van de twee los, en hangt slapjes en zielig aan de zijkant. Een vriend van mij merkte op dat het op een... eh, ik zal het maar netjes zeggen, 'mannelijk aanhangsel' leek. Maar hij was nogal doordenkerig, zei hij. Hopelijk is dat vandaag over. Maar oke, meer is kapot gegaan. Één van de wieltjes zit los en rammelt nu als een gek, waardoor je mij van verte al kan horen aankomen door al dat geratel. Ik schaam me er dood voor, vooral wanneer ik door een stille mediatheek loop waar leerlingen aan het werk zijn. Natuurlijk is dan alle aandacht op mij gericht! Dan kan ik echt door de grond zakken, en ik loop gauw door. Het is moeilijk als ik klein spul moest terug vinden, daar het allang gezonken was naar de bodem van de tas en ik soms minuten lang moest graven voor ik uiteindelijk mijn etui tevoorschijn kon toveren. Soms moest ik zelfs dingen op tafel pleuren, zodat er ruimte kwam voor het hele zoektochts team, mijn armen. Dan moest ik mijn Winx Club broodtrommeltje en beker (die erg oud zijn, geloof me) op tafel zetten waar elke jongen van de klas ze kon zien. Niet het fijnste natuurlijk. Waarom ik die broodtrommel en beker nog heb is mij een raadsel, waarschijnlijk omdat mijn moeder vind dat ik er nog lang mee kan doen. Maar mocht ik volgend jaar overgaan, dan ben ik derdejaars met een kinderachtig lunch pakket. Nou moest ik laatst in mijn tas duiken om een usb stickie op te vissen die ik had geleend van een vriend. Toen ontdekte ik gaten in mijn trolley. Met een zucht overhandigde ik toen de usb stick aan mijn vriend en begon te klagen over 'mijn goedkope trolley waarvan mijn moeder zegt dat het een fortuin heeft gekost'. En nu is ook al het handvat van de stang kapot, nu is hij draaibaar en is het nog moeilijker die tas voort te trekken dan het al was. Om de paar seconde valt hij nu op de zijkant en slijt hij over de stoep, wat voor nog meer gaten zorgt...

Verder kan ik niet wachten tot schoolreisje, alsnog is dat ver weg, maar toch... Blijkbaar ga ik hele leuke dingen doen met mijn vrienden, vooral wanneer ik met Bas in de Python ga!

Kimberley
28 apr 2012 - bewerkt op 17 mei 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van KiKey
KiKey, vrouw, 26 jaar
   
Schrijver staat geen reacties toe.
  vorige volgende