27 April, 2012

Dan zal ik eerst maar eens beginnen met mijzelf, en mijn omgevingen. Ik ben Kimberley, en daar ik een 13 jaar jonge, misantropische autist ben, met lichte PDDNOSS, ervaar ik heftige emoties in het dagelijks leven. Maar ach, daar valt niet veel aan te doen. Gisteren popte dit zinnetje, geschreven in het engels, in mijn hoofd: If youre lucky, you have luck. Je moet maar het geluk hebben om op aarde rond te kunnen lopen met geluk. Ik kan van mezelf echter niet zeggen dat ik blij kan zijn met mijn geluk. Er is veel gebeurd, maar ik ga nu niet zeggen dat mijn leven slechts bagger is. O nee, het is veel meer dan dat. Laat ik maar zeggen, het is als een achtbaan. Er zijn Ups en Downs. Vandaag was echter een vrolijke dag, daar het de dag voor de vakantie was heb ik met de klas Jochem Meijer gekeken. Dat was natuurlijk lachen en lollen. Over mijn klas gesproken, laat ik maar gauw duidelijk maken dat ik op speciaal onderwijs zit. Daar er een schaarste aan meisjes is, ben ik het enigste meisje in een klas van 9 á 10 jongens met een overbodige interesse (en behoefte) voor seks. Je had ze moeten horen, toen ze het biologie boek voor tweede jaars in hun bezit kregen! Met het boek eenmaal in hun handen, gingen ze thuis op de bank zitten en dachten maar aan één ding: Hoofdstuk 5, Voortplanting. En GENIETEN, dat deden ze! Zij waren het typische soort jongens. Denk ik. Maar er zijn mensen in mijn klas die wat anders zijn. Waarmee ik dus mezelf bedoel, één van mijn vrienden en een humorloos jongetje waarvan ik denk dat hij mij als vriend ziet. Hij stelt de raarste vragen en bemoeit zich gauw op anderen. Maar ik hou me niet zoveel bezig met hem. En mijn vriend, Joost, is één van de weinigsten, samen met ikzelf, die echt creatief zijn op school. Daarom hebben we een bandje opgericht met de creatieve muziek makers van de tweede jaars, FiftyFifty. We zijn nog niet ver, en mogelijk gaan we volgend jaar uit elkaar, maar goed, als we maar plezier hebben. Joost stoorde zich net als ik ook aan de klas, wanneer er een negatieve sfeer hing en er weer eens ruzie kwam. Joost zit dan met zijn hoofd in zijn handen en zucht, totaal verloren terwijl ons getrouwde stel weer begint te kibbelen. Zegt de docent er wat van, dan klonk er hier en daar gezucht en gesteun, of iets zoals: 'Niet weer dat gezeik...' Maar ze moeten begrijpen dat het niet leuk is wat ze doen. Ook, elke dag, werkelijk waar, dan zit ik mijn boek te lezen, te tekenen, mijn werk te doen of te eten, zitten ze twee meter verderop met elkaar te stoeien. Vriendschappelijk stoeien, ja. NIET DUS. Want wat zij doen is aan elkaars haren trekken en elkaar zo hard tegen andere leerlingen of tafels duwen dat die een meter of twee verschuiven. Maar ik kan ook wel genieten van mijn klas, zeker. Meestal. Vooral wanneer de clown van de klas, Giorgio, is vergeten zijn pilletjes en medicatie in te nemen, daar de meeste in mijn klas zwaar ADHD hebben en graag geinen, om de grafsfeer te verdrijven. Onthoudt dat we Autisten zijn. Dat betekent niet meteen dat we gestoord zijn, o nee. Wij vroegen ons een keer af, zou het niet kunnen dat wij normaal zijn, en zij juist niet? Met zij verwijzen we naar de jonge lui van tegenwoordig, die door de straten slenterd met hun broek veel te laag en hun nikes aan, die naar gore dubstep en rapmuziek luisteren. Die muziek vond ik nooit mooi, ik moest altijd spul uit een ander jaargetij hebben, anders zou ik overgeven zodra ik een rapper op de radio hoorde. Ik hield ook van andere tv progammas, boeken en genres. Maar goed, dan zal ik nu eens vertellen wat ik heb meegemaakt vandaag.

Giorgio heeft tijdens Techniek een banjo gemaakt. Dit vrolijkte de klas gelijk op toen hij erop speelde, want ja, hij werkte echt! Een professioneel deuntje was het niet, maar wel iets dat een glimlach op je gezicht toverde, zo vrolijk als het was. Daar ik totaal geen interesse heb in Techniek, zie ik er meestal tegen op. Maar de vrijdag wordt altijd weer goed gemaakt wanneer we de laatste twee uren iets voor onszelf mogen doen, en dan ging ik oefenen met FiftyFifty, de band. Dit keer, echter, kon de meester me niet van mijn werk halen, zo geconcentreerd was ik bezig met mijn miniatuur 'Autisten B.V.'. Na de vakantie, die bij mij nu pas begonnen is, gaan we een brug bouwen. Niet zo'n hele grote, maar een kleine. We zijn verdeeld in groepjes en de opdracht is een stevige brug te maken met zo min mogelijk materiaal. Dat terwijl we in bezit zullen zijn van tandenstokers, ijsstokjes en touw. Ik werk samen met Jacco en Anthony, mijn beste vriend.

Met Economie deelde de jufvrouw met ons mee dat ze zich niet lekker voelde, en daar het de laatste dag voor de vakantie was, zei ze dat we een dvd mochten kijken. Ze had Jochem Meijer meegenomen, zoals ik boven al had beschreven. Dus we keken de dvd met lachen gieren brullen, mijn naam kwam er zelfs op begeven moment in voor en ik kwam niet meer bij. Ook Redouan schaterde het uit van het lachen, terwijl ik mijn hoofd verborg in mijn armen toen er allerlei rare dingen werden verteld over die ene 'Kimberley'. Toen juf Bibi binnenkwam om Engelse les te geven, zei ze echter dat we door mochten kijken, daar ze het zelf ook erg amusant vond. En zo ben ik de rest van de dag door geploegd tot mijn mentor toestemming gaf met de band te oefenen. Een hilarisch moment was toen hij vroeg of het niet leuk zou zijn met de klas een wandeling te maken op de laatste dag, daar we de hele tijd binnen hadden gezeten. Hij vroeg wie er wilde en dat die hun vingers zouden moeten opsteken. De klas bleef stil en niemand veroerde een vin, tot uiteindelijk Joost in lachen uitbarstte door het komische effect.

Kimberley
27 apr 2012 - bewerkt op 17 mei 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van KiKey
KiKey, vrouw, 26 jaar
   
Schrijver staat geen reacties toe.
  vorige volgende