[32]
Ooit was ik net als jij. Geloof het of niet - ook ik heb liefgehad. Maar na dat mensen jaren lang systematisch mijn hart hebben afgebroken in de duizend kleine stukken die als je diep kijkt, terug te vinden zijn in mijn zielloze ogen, verloor ik elk besef van leven. De lucht die ik in adem is koud, het zweet dat over mijn voorhoofd gutst rood. En iedere keer, iedere keer weet ik precies wat ik wil, en iedere keer, iedere keer heb ik het voor even, een glimps van dat geluk wat ik elke dag voelde in de tijd dat jij er nog was. Maar iedere keer laat ik het weer uit mijn handen vallen,
Doelbewust? Misschien. Misschien ben ik niet gemaakt om gelukkig te zijn.
Iemand vertelde me ooit dat de tranen over mijn wangen stroomde me sterker zouden maken. Ik heb zijn naam nooit gekend maar ik weet nog hoe hij naast me ging zitten op het station, terwijl ik mijn hart smeekte te stoppen met kloppen. Ik weet nu dat hij loog - maar het was een leugen die mij in leven gehouden heeft.
Misschien is het niet dat ik gestopt ben met liefhebben, maar dat ik gestopt ben met geloven. Ik geloofde vroeger in alles, maar vooral in vlinders. Hoe je in vlinders kan geloven weet ik niet; het is immers duidelijk dat ze bestaan en over hun aanwezigheid hoef je geen twijfel te voelen. Ik las ooit op een pak kroepoek 'een vlinder telt geen dagen, doch momenten, en heeft altijd tijd genoeg.'' Misschien wil ik daarom in vlinders geloven. Ik zelf heb noch tijd genoeg, noch tijd te kort; ik weet niet hoe ik mijn leven vullen moet en toch lijken mijn dagen overvol.
Ik wou dat ik vliegen kon.
xHiding, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende