[34]

ooit was ik als het water. in mijn donkere ogen ben jij weg gezonken, en voor jou meer. en niemand die ze terug heeft kunnen halen. ooit was ik als de wind. jouw hart heb ik weggeblazen, als van die vervelende pluisjes die op hete zomerdagen op je kleding blijven hangen. god, wat haat ik die pluisjes. of zand. zand vind ik nog veel erger, het kruipt overal tussen en hoe lang je ook blijft vegen, weg gaat het nooit. ooit was ik als de aarde. ooit groeide er iets in mij, een potentie tot leven, tot hoop. maar zoals de mens de wereld kaal maait en haar bomen verbrand, zo vernietigde ik de kleine mogelijkheid in mij. ooit was ik als het vuur. ik heb geschenen, en ieder zag mijn licht. nu niet meer, mijn vlam is lang geleden gedoofd.

ooit was ik net zoals jij. mijn hart is ook heel geweest. vroeger leidde ik eigenlijk een heel normaal leven, een heel gelukkig leven,
maar realiteit was niet aan mij besteed. ik ontmoette ooit iemand die zei: een leeg hart is als een leeg glas, zelfs als je het opnieuw vol laat lopen is de oorspronkelijke whiskey al verloren gegaan. hij dronk veel whiskey, en wist niet eens mijn naam en ik de zijne niet, maar die zin zal ik altijd blijven herinneren. hij is trouwens ook verloren gegaan, mijn naamloze lover die nu in een naamloos graf ligt en waar ik nog steeds een naamloos verdriet om voel.

eigenlijk wilde ik het helemaal niet hier over hebben maar over totaal iets anders. nog iets wat ik helemaal niet wilde schrijven: het valt me op dat ik altijd in verleden tijd schreef. net alsof ik tegenwoordig niks meer mee maak, alsof mijn leven eens op hield. mijn moeder heeft van mijn zussen foto's ingeplakt in gebonden tot ze fotoboeken tot ze een jaar of vier waren, bij mij had ze het na een half jaar al gezien.

ik wil in parijs een aanzoek krijgen. ik wil een man die op zijn knieëen gaat en me vraagt zijn wereld met hem te delen. niet mijn wereld nee, hoeveel kan er nou aan zijn aan een wereld in het verleden. ik wil dat hij tien rode rozen voor me meeneemt en ik wil dat hij weet dat hij er geen elf mee moet nemen, less is more zei mijn zus altijd. ik wil dat hij me door en door kent en dat ik hem nog steeds kan verrassen. ik wil picknicken in het park langs de seine, loire, en ik wil dat hij me precies kan vertellen welke rivier het is.

vroeger (zie je, begin ik weer) wilde ik altijd als een prinsesje behandeld worden. nu geloof ik niet meer in prinsesjes, of in ieder geval niet in sprookjes. ik wil in ieder geval niet terug naar de kliniek, dat wil ik niet. ik wil ook geen leugens meer.


ooit wist ik wat ik wilde.
nu ben ik enkel nog verleden tijd