[36]
Ik schreeuw je naam en sluit m'n ogen,
wacht op antwoord, ook al heeft het weinig zin.
Nog voordat ik mijn ogen vanochtend opensloeg wist ik al dat je weg was. Dit keer niet voor een dag, of voor een week misschien. Misschien kom je wel nooit meer terug. Ik proefde het in je lippen gisteravond, de smaak van rode wijn, van zoute tranen, van een bittere lach. Je wangen waren droog, je ogen niet eens vochtig, maar toch voelde ik de tranen langzaam op de bedspijl druppen. Het zijn je handen geweest die je uiteindelijk verraden hebben denk ik. Jouw handen, zo warm en mooi als alleen de handen van een koud en harteloos persoon kunnen zijn.
Ik sloeg mijn ogen open en zag de witte lelie op mijn kussen. Eens heb ik je verteld dat ik een bruidsboeket van witte lelies wilde. Eens heb ik gedroomd ooit jouw ogen te treffen die mij zouden vragen, zouden smeken mijn leven aan jou over te geven.
Maar het is zoals het is, zoals mijn moeder altijd zei. Wij zullen nooit de tango dansen in spanje, of een muntje gooien in het Trevi Fontein. Wij zullen nooit de zilte zeelucht ruiken terwijl het heelal zich vult met duizenden sterren, en deze sterren zullen nooit voor ons schijnen.
Jij zult mij noch liefhebben, noch beminnen. Ik zal jouw wamte enkel voelen als jij de dag probeert te vergeten door harde woorden in mijn oor te hijgen. Jij zal mijn lichaam beroeren, mij het ultieme genot schenken, maar mij als een object blijven zien, niet als mens.
En ik? Ik zal er vrede mee hebben, uiteindelijk. Ik zal iedere avond weer een kaars voor mijn raam zetten en bidden dat je veilig terug mag komen, je weg terug zal vinden naar mijn bed. Ik zal je harde woorden koesteren, me aan jouw kou verwarmen. Voor mij geen ander meer,
Enkel witte lelies op jouw kussen,
en het hopen elke dag.
xHiding, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende