[33]

Ik schrijf weer. Niet dat ik denk dat ik dit ooit voltooien zal - zonde van alle bomen die vernietigd zijn voor mijn gedachtenspinsels. Die niet enkel gekapt zijn door botte bijlen maar beschreven werden en een doel leken te hebben, tot mijn geest het niet langer volhield en ze op de eeuwig brandende stapel eindigden, verscheurd en verkruld en uiteindelijk niets langer dan as, door likkende vlammen verteerd.

Elke keer als ik het woord as schrijf breekt mijn hart. Ik ruik weer de geur van smeulend hout vermengd met koffie en gebak - degene die bedacht heeft gebak te serveren bij een feestelijke gebeurtenis als de dood mag van mij de nobelprijs winnen, ik kan geen verjaardag meer vieren zonder herinnert worden aan jouw laatste dag. De dag dat alles anders werd.

Mijn lief, ooit schreef ik je een brief vol verhalen over hoe onze toekomst er uit zou zien en hoe gelukkig we zouden zijn. Jij lachtte, zoals jij altijd lachtte met die grote witte tanden van je met net dat kleine verkleurde plekje op je linker boventand. Die kleine stukjes imperfectie maakte het mogelijk je lief te hebben. Weet je nog die keer dat we samen op het strand zaten en de golven op het strand zagen rollen? Je vertelde me dat je gelukkig was. Bij die keer is het gebleven, een moment van geluk - en hoewel de golven het nog steeds weg proberen te spoelen is het veilig opgesloten in mijn hart.

Je bent bij me. Je blijft bij me. Althans, dat hoop ik. Althans is een mooi woord als je mij vraagt. Jij hebt het nooit gebruikt en daarom vind ik het fijn - er kleven nog geen zware herinneringen aan. Net nadat je weg was, het woord dood zal ik nooit over mijn lippen krijgen, je bent niet dood voor mij - je bent alleen niet langer hier, vermeed ik alle plekken die me aan jou deden herinneren. Ik heb veel gelezen, jij hield niet van boeken, begreep niet hoe fijn het is om alle realiteit voor een moment te verliezen. Misschien lachtte je daarom toen ik je schreef, omdat jij niet begreep hoe graag ik voor een moment de realiteit met jou verliezen zou. Diep van binnen wist ik dat we nooit samen oud zouden worden. De grijze stelletjes op straat heb ik gehaat, heb ik minacht, maar stiekem lief, stiekem, hoopte ik al die tijd dat wij dat ooit zouden zijn.

Ik mijd geen plaatsen meer. En laatst heb ik een stuk kwarktaart gegeten en hoe schuldig ik me ook voelde, ik genoot ervan. Langzaam zal jij niet meer mijn leven beheersen. Maar verliezen zal ik je nooit.

Het wordt tijd om een punt achter ons te zetten.

Ik ben je kwijt.





Ik hou van je.



Het is voltooid.