[36]
How much is real? That is the question..
Schrijven was als het laten drijven van papieren bootjes op de rivier Theems. Dat deed ik veel toen ik vroeger klein was. Schrijven is loslaten, een zetje geven, nog even nastaren en dan zien hoe alles in de diepte zinkt. Maar nu vraag ik me af of het wel echt mijn woorden waren die gezonken zijn of dat ik zelf verzwolgen ben door de leegte.
Ik mis je lach, ik mis je liefde, ik mis het hand in hand lopen door steden waar wij nooit eerder geweest zijn. Ik mis hoe je me wekte door met je vingers de sproetjes op mijn rug te volgen, omdat je ooit een boek gelezen had dat alles in deze wereld bestaat uit codes en regelmaat. Ik weet niet wat voor code of regelmaat je afgeschrokken heeft, maar op een dag was je weg en weg was alles wat er bij mij hoorde. Ik mis je kusjes op mijn voorhoofd, ik mis dat hele speciale gevoel dat je me ooit gaf.
En het enige wat mij rest is het verdrinken in glazen whiskey, wodka en martini en mijn lichaam geven aan vieze enge mannen, die mij puur en alleen om mijn lichaam beminnen maar mij op zijn minst nog beminnen kunnen. Zij kunnen mij nog wel die ene geile blik schenken, en ik heb het nodig om bewonderd te worden, en ik wou dat je dat begreep.
Ik mis het om te kunnen doen alsof je weg bent. Je bent niet dood. Je bent niet weg. Ik word elke dag naast je wakker. Ik val elke nacht naast je in slaap.
xHiding, vrouw, 33 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende