(4) Spoedeisende hulp

Nacht 7 - 8 januari

Bah wat had ik een verschrikkelijke nacht. Ik ging met een rotgevoel naar bed, wetend dat ik die nacht mezelf zou gaan snijden. Ik had gewacht totdat de late dienst langs alle kamers was geweest en had gewisseld met de nachtsdienst. Rond 23.00 uur nadat een van de verplegers weltrusten tegen me zei pakte ik gelijk een mesje en wat doekjes. Ik begon mezelf te snijden. Had ook per ongeluk geknoeid op mijn laken. Rond 24.00 uur besloot ik naar de nachtdienst te gaan, ik had mijn ouders immers beloofd het te vertellen als ik mezelf had gesneden. Aangezien het bloed helemaal door mijn pyjama liep ondanks ik er allemaal pleisters op had geplakt wilde de verpleger er even naar kijken. Dus we liepen naar de medicijnenkamer en ik liet het zien, ondertussen zaten beide benen alweer helemaal onder het bloed.Toen ze de sneeën had gezien belde ze de dokter op want ze dacht dat ze gehecht moesten worden. Ze kon de wondranden sowieso niet met zwaluwstaartjes tegen elkaar krijgen en ze maakte zich ook wel een beetje zorgen dat het zo hard bloedde.

Na een kwartiertje was de dokter er. Het was een hele aardige vrouw gelukkig. Mocht ik leuk mijn broek uitdoen zodat ze naar de sneeën kon kijken, dat vond ik zo awkward. De dokter zei ook al dat ze waarschijnlijk wel gehecht moesten worden aangezien de wondranden ver uit elkaar stonden. Vervolgens liep ik samen met de vrouw van de afdeling voor volwassenen naar het ziekenhuis, dat is hier naast de kliniek. Beiden kenden we dat ziekenhuis niet echt dus het was wel even zoeken. Uiteindelijk kwamen we terecht op de spoedeisende hulp. Ik moest op een bed liggen. De wonden werden schoongemaakt en vervolgens moest ik een tijdje wachten. Gelukkig hield die verpleger wel van praten dus we hebben een hele tijd over van alles en nog wat gepraat, zoals school, Zuid-Afrika, alcohol en bezuinigingen. Ik vond het heel fijn om met haar te praten, bij haar kon ik wel veel kwijt en ze gaf me ook wel goede tips. Twee dokters gingen samen mijn wonden lijmen. Lijmen is even sterk als hechtingen zeiden ze, dus dan kunnen ze net zo goed lijmen. Het was niet bepaald een makkelijk taakje, ze zijn ruim een kwartier met alle sneeën bezig geweest. Ze waren moeilijk te lijmen doordat de wondranden dus ver uit elkaar stonden, maar ook doordat ik weinig vet op mijn benen had, ze konden mijn huid nauwelijks vasthouden zeiden ze. Ja en toen kreeg ik natuurlijk een preek dat ik meer moet eten. Het lijm prikte soms behoorlijk, maarja als ik die sneeën kan verdragen kan ik dat geprik ook wel verdragen. Rond 2.45 uur was ik eindelijk klaar. En ik kreeg van die dokters te horen dat ik echt moest proberen hiermee te stoppen. Goh, dat kan ik zelf ook wel bedenken.

Eenmaal bij de kliniek dook ik snel mijn bed in. Maar wat dan ook ik kon niet slapen en de neiging om mezelf nogmaals te gaan snijden was sterk aanwezig. Dus rond 3.45 uur ging ik weer naar de nachtdienst. Ik had even met haar gepraat over wat ik nu het beste kan doen. Ze vond dat ik even wat moest gaan doen om zelfbeschadiging te voorkomen en daarna nogmaals proberen te slapen. Uiteindelijk maar besloten muziek te gaan luisteren, wat thee te drinken en alles even van me af te schrijven. Ook is morgen ochtend mijn 2e coach er, dus ik moet even met haar een gesprek gaan plannen. Nu ik dit schrijf is het 5.00 uur en ik heb nog geen minuutje geslapen. Zo toch maar weer proberen te slapen want over drie uurtjes moet ik eigenlijk alweer op. Maar schijt, ik zet mijn wekker niet, ze komen me maar zelf wakker maken als ik zo nodig bij het ontbijt moet zijn.