We gaan er weer tegenaan

Er is weer heel erg veel gebeurd. Zoals jullie in mijn vorige verhalen hebben kunnen lezen had de eetstoornis weer volledige controle over me. De laatste weken durf ik de eetstoornis iets meer los te laten. Ik weeg wat minder vaak, ik let iets minder op calorieën en ik durf tussendoor ongezonde dingen te eten. Dat betekent echter niet het eten goed gaat. Het blijft een dagelijks gevecht tussen de anorexia en mijn verstand. Ondanks ik de laatste tijd minder obsessief bezig ben met eten, ben ik wel weer afgevallen. Mensen uit mijn omgeving maken zich zorgen. Ik ben vooral vaak erg vermoeid door de eetstoornis en door het gevecht in mijn hoofd. Ook mijn psychologe maakt zich zorgen. Het liefst wilt ze dat ik weer in behandeling ga bij het gespecialiseerde eetstoornissencentrum. Maar los van of ik er wel of niet mee instem, gespecialiseerde behandeling voor de eetstoornis zit er voorlopig nog niet in. De wachttijden zijn achterlijk lang.

Ondanks de eetstoornis, was mijn stemming best oké. Maar dat sloeg plotseling om. Op stage liep het allemaal niet lekker. Ik was in mijn hoofd zo bezig met de eetstoornis en met mijn onzekerheden, dat het ten koste ging van mijn prestaties. Ik groeide niet meer, mijn ontwikkeling stond stil. Anderhalve week terug werd het me teveel. Na weer een slechte stagedag, zei ik tegen mijn mentor dat ik de stage nooit ga halen op deze manier. Vervolgens barstte ik in janken uit en zag ik het allemaal niet meer zitten. Mijn mentor reageerde wel heel fijn gelukkig. Ik probeerde de gebeurtenis naast me neer te leggen en ging verder alsof er niks gebeurd was. Bijna een week lang had ik alles opgekropt. De enige met wie ik mijn zorgen deelde was met mijn psychologe.

Afgelopen dinsdag had ik therapie. Mijn psychologe begon over stage. Ze praatte maar door over stage en over mijn kwaliteiten en leerpunten en noem het maar op. Ik vond het op dat moment te lastig, te confronterend. Vervolgens werd ik door haar gewezen op mijn vermijdingsgedrag doordat ik geen oogcontact maakte en een gesloten houding had. Ik zei dat het kwam omdat ik niet de hele tijd over stage wilde praten. Ze vroeg waar ik het dan wel over wilde hebben en zag duidelijk dat dingen me dwars zaten. Er ging heel veel door mijn hoofd, maar ik kreeg het er niet uit. Ze bleef maar vragen of ik er nog voor wil gaan, of ik nog wil vechten. Twijfelend zei ik ja. Ik wilde er wel voor gaan, maar ik wist niet of ik nog kon. Of het de moeite waard was. Ik kon alleen maar denken aan al die keren dat ik het leven een kans gaf, dat ik weer hoop kreeg maar vervolgens ook weer net zo hard onderuit ging. Op het moment leek het zo uitzichtloos en waren mijn gedachten vooral heel negatief: "Heeft vechten nog wel zin als ik elke keer weer onderuit ga? Is het het allemaal dan nog wel waard?". De suïcidale gedachten kwamen weer heel sterk omhoog.

"Eline, zeg wat je dwars zit, gooi het eruit. Wat gaat er in je hoofd rond?", zei mijn psychologe. Ik wilde het zo graag zeggen, maar ik kon het niet. "Zie je het nog wel zitten?", vroeg ze waarna ik in huilen uitbarstte. "Nee", zei ik, waarop zij vroeg: "Wat zie je niet meer zitten?". "Alles, het leven." Typisch psychologen om op zo'n moment het concreet te willen horen, want ja hoor daar kwam de volgende vraag: "Wat bedoel je daar precies mee? Wat wil je nu het liefst?". Ik had geantwoord dat ze best wel wist wat ik daarmee bedoelde. Ze vroeg me wat me tegenhoudt, waarop ik antwoordde dat ik het de mensen om me heen niet aan wil doen. Ze snapte de moedeloosheid, ze begreep dat ik mijn hoop kwijt begon te raken. De rest van die dag heb ik me enorm rot gevoeld. De therapie was confronterend, het suïcidale gedoe bleef in mijn hoofd hangen. Ik vroeg me oprecht af hoe ik de dag en nacht door zou komen zonder mezelf te beschadigen. Bijzonder genoeg is het me gelukt. Ik heb vooral veel gehuild en geslapen.

Woensdagochtend stond mijn wekker om 07:10 uur in verband met stage. Ik werd wakker en alles in mijn hoofd schreeuwde dat ik niet moest gaan. Ik kon beter stoppen met de opleiding want ik zou het toch niet halen en ik ben een slechte juf en noem het maar op. Overstuur tegen mama gezegd dat ik niet naar stage wilde. Na een tijdje praten besloot mama om naar stage te bellen. Ze had mijn mentor en de stagebegeleidster aan de telefoon gesproken en een afspraak gemaakt voor na schooltijd. Dus om 12:15 uur ging ik naar stage voor een gesprek. Toen ik de school binnenliep kwamen veel leerlingen uit mijn stageklas, groep 8, naar me toe rennen dat ze me hadden gemist op stage. Schatjes zijn het, dat deed me echt goed. Het gesprek was heel fijn, ik had het echt even nodig. Ze zeiden dat ik dingen in mijn hoofd haal die onterecht zijn (zoals dat ik geen goede juf kan worden) en dat ik zo ontzettend hard ben voor mezelf. Ook hadden zij wel vertrouwen in dat ik echt een waardevolle juf kan zijn, maar dat ik wel echt positiever over mezelf moet gaan denken zodat ik weer verder kan groeien. Tijdens het gesprek vond ik de hoop en vechtlust weer terug. Besloten om door te gaan met de opleiding, de lat voor mezelf wat lager te leggen en vooral weer veel aan mezelf te werken.

Ik stapte net de fiets op naar huis toen mijn psychologe belde. Ze wilde weten hoe het gesprek was gegaan en zei dat ze om 14:30 uur een plekje vrij had omdat iemand anders was uitgevallen. Dus snel naar huis gehaast, gegeten en toen met mijn moeder naar mijn psychologe gefietst. Het was een fijn gesprek waarin we ook de verschillende mogelijkheden wat betreft hulp hebben besproken. Ze gaf al vaker aan dat ze dacht dat ik intensievere behandeling nodig heb, maar dat weigerde ik telkens. Nu heb ik eigenlijk geen keus. Of ik ga ervoor en kan hopelijk nog wat van mijn studie en mijn leven maken, of ik weiger en kan dan gelijk ook mijn studie vergeten. Ik had al wel aangegeven dat ik liever niet weer naar een andere instelling wilde. Heb al teveel instellingen en teveel hulpverleners gezien in mijn leven. Dus haar voorstel was als volgt: doorgaan met de wekelijkse gesprekken bij haar, één/twee keer per week individuele DGT bij een gespecialiseerde behandelaar en dan nog wekelijks assertiviteitstraining in een groep met jongvolwassenen. Verder eventueel nog hulp voor de eetstoornis. Al betwijfel ik in hoeverre dat überhaupt mogelijk is gezien de wachttijden.

's Avonds nog even de stagebegeleidster gemaild, zij wilde graag op de hoogte gehouden worden van alles. Ik had haar gemaild welke stappen ik ging zetten betreft therapie. Ook zei ik dat ik het gesprek als heel fijn had ervaren en dat het me heeft opgelucht. Ik kreeg zo'n ontzettend lieve mail terug:

Hallo Eline,

Ik lees je mail nu pas omdat ik vanmorgen IT’s had op de Pabo

Allereerst heel hartelijk dank voor je mail.
Jouw mail doet me goed!
Natuurlijk ken ik je nu een beetje, maar ik vond het heel erg vervelend om te lezen dat het zo slecht met je ging en maak ik me dan ook zorgen om je.
Ik leg dat niet zomaar naast me neer, daarom mag ik je ook veel te graag.

Fijn dat je op gesprek bent gekomen en ook fijn dat we altijd, ook al voel je je niet oké, heel eerlijk tegen je mogen en kunnen zijn.
Dat is misschien soms hard in de keuzes die er zijn, maar ik hoop eigenlijk hiermee te bereiken dat je een soort van actie onderneemt en strijdlustig wordt.
Dit is, zo te lezen, gelukt.

Heel fijn dat C. (psychologe) er ook voor je is en super goed!!!! dat je deze hulp oppakt. Goed meid!!

Nog fijner te lezen dat je er weer positiever instaat.

Ik hoop je snel weer te zien.

Groetjes

Donderdag en vrijdag ben ik gewoon naar stage gegaan, dat heeft me goed gedaan. Donderdag rustig aan gedaan en vrijdag dictee/spelling en taal gegeven. De lessen vrijdag ging goed. Dat was heel fijn, geeft me weer vertrouwen dat het toch nog wel in me zit. Nu dit weekend maar even bijkomen van alles. Maandag heb ik alweer mijn vierde rijles, vind het echt heel erg leuk! Dinsdag de hele dag werken en dan vanaf woensdag weer stage.

Ergens ben ik gerust gesteld dat ik weer meer hulp krijg. Ik merk gewoon dat ik mezelf soms compleet verlies door de borderline. De extreme wisselingen en de impulsiviteit kunnen zo lastig en verwarrend zijn. Tegelijkertijd voelt het als falen. Al 8 jaar zit ik in de hulpverlening en heb ik zoveel trajecten doorlopen. Gaat het me ooit lukken om op eigen kracht verder te gaan?