Terug van weggeweest!!

Ja beste mensen, ik ben er nog. Zo nu en dan heb ik wel eens op MD gekeken, maar zelf was ik weinig actief. De laatste keer dat ik een verhaal heb geschreven is alweer ruim een halfjaar geleden.

Hoe gaat het nu met me? Met enig vertrouwen durf ik te zeggen dat het goed gaat. De winter waar ik zo huiverig voor was, ben ik tot nu toe goed doorgekomen. Natuurlijk heb ik wel last van deze donkere dagen: ik kom moeilijk mijn bed uit, voel me minder energiek, heb het heel snel koud, etc. Maar ik heb niet meer dat uitzichtloze, depressieve gevoel. Als ik me nu slecht voel, dan weet ik dat het gevoel ook weer weg zal gaan. Met dat vertrouwen kan ik de mindere momenten prima doorstaan. Zelfbeschadigend gedrag en dat soort dingen zijn dan ook helemaal niet meer voorgekomen, ik heb ook zelden nog de drang. Op het gebied van eten gaat het ook niet slecht. Al zou ik liegen als ik zeg dat het goed gaat met eten. Ik eet veel te weinig, ik ben te licht, ik eet ongezond en ik vind het nog altijd enorm lastig om nieuwe uitdagingen aan te gaan waardoor ik telkens in het veilige gebied, oftewel de eetstoornis, blijf hangen. Maar het volumeknopje van de anorexiastem is een stuk zachter gedraaid. Ik durf snoep te pakken zonder me schuldig te voelen. Ik ben niet constant bezig met eten bijhouden, wegen, calorieën tellen en energie kwijtraken. Dus ondanks de ziekte er nog wel zit, heb ik er momenteel niet zoveel last van.

Een halfjaar geleden had ik wekelijks gesprekken bij mijn behandelaar, had ik wekelijks assertiviteitstraining in groepsverband en zou ik een DGT-traject ingaan bij een andere instelling. Het ging echter steeds beter met me, dus de aanmeldprocedure bij de andere instelling heb ik geannuleerd. Mocht het alsnog nodig zijn, kan ik me altijd weer opnieuw aanmelden. De assertiviteitstraining heb ik afgemaakt en met een positief gevoel afgesloten. De gesprekken met mijn behandelaar zijn nog lang doorgegaan, maar met een lagere frequentie. Als het zo met me blijft gaan als het nu gaat, zal ik in maart waarschijnlijk zelfs stoppen bij haar. Spannend wel! Ik zit al de helft van mijn leven in de hulpverlening, dus dit zal een pittige stap worden. Maar we gaan ervoor. Ik zal overigens niet helemaal stoppen in de hulpverlening. Kort geleden is hier in de buurt in nieuwe locatie geopend van Human Concern. Dat is een instelling voor mensen met een eetstoornis. Zij hebben echter een andere insteek dan de meeste andere instellingen. Zij zijn niet van de strikte eetlijsten, dreigementen tot time-out of ontslag en symptoombehandelingen. Ze werken met ervaringsdeskundigen. Er hangt veel meer een huiselijke sfeer en de relatie met de behandelaar is meer persoonlijk. Een gemiddelde behandeling bij deze instelling duurt 2 jaar en sommige cliënten komen in aanmerking voor een soort therapieboost van zes weken in Portugal (dit kwam ook voor in de documentaire 'Emma wil leven'. Ik ben naar een informatieavond geweest van deze instelling en heb er best veel vertrouwen in. Ze zijn nu bezig met mijn aanmeldprocedure en dan hoop ik snel te mogen starten daar.

Verder is er best veel gebeurt. Inmiddels ben ik al erg lang bezig met rijlessen. Het gaat bij mij niet zo snel. In theorie weet ik alles best wel, maar het dan ook uitvoeren gaat niet altijd even lekker. Een tijd terug had ik de tussentijdse toets. Ik had een hele fijne examinator en veel geluk met de bijzondere verrichtingen die ik moest uitvoeren. Dus de vrijstelling voor de bijzondere verrichtingen heb ik binnen, dat is al een opluchting. Op 13 februari heb ik mijn examen. Ik vind het doodeng. In overleg met mijn instructrice heb ik besloten een faalangstexamen te gaan doen, want de angst zit me enorm in de weg. Komende weken nog even bikkelen en dan zullen we wel zien hoe het examen zal verlopen.

Met mijn pony Sari is ook weer van alles gebeurd. De stal waar ik stond zou gaan sluiten, de eigenaresse zat met gezondheidsproblemen en er was eigenlijk geen goede oplossing mogelijk om de stal te laten bestaan. Ik ben samen met een aantal stalgenoten verhuisd naar een dressuurstal van een grand-prix ruiter. We moesten alles zelf regelen, maar mochten dan wel voor een leuke prijs daar komen staan. Rare snuiter was het wel hoor, die meneer. De stal waar ik eerst stond, besloot ineens toch niet te stoppen, maar verder te gaan als een doe-het-zelfstal. Mijn stalgenoten besloten om weer terug te gaan, maar ik wilde niet mee terug. Het gaf me geen zekerheid en ik vond de stalhuur veel te hoog voor een doe-het-zelfconcept. Helaas was het avontuur op de dressuurstal ook snel afgelopen, de eigenaar hield zich niet aan afspraken, stuurde me een factuur met een bedrag dat we niet hadden afgesproken en als ik contact met hem zocht, vermeed hij me. Heel erg vreemd. Het heeft geloof ik drie dagen geduurd voordat ik mijn pony op de trailer heb geladen en naar een andere stal ben gegaan. Maar goed ook dat het zo op deze manier is gegaan, want Sari heeft het echt heel goed op het plekje waar ze nu staat. Een kleinschalige stal is het, tien minuten met de fiets vanaf mijn huis. Er is een nette buitenbak, een paddock/longeercirkel, binnenstallen, en heel veel weidegang. De luxe van een binnenbak, een wasplaats en poetsplaatsen en dat soort dingen heb ik ervoor moeten opgeven. Maar dat vind ik helemaal niet erg, ik vind het veel belangrijker dat Sari het goed heeft. En dat zit wel goed! Ze wordt er goed verzorgd, komt zoveel mogelijk buiten, dikke mik met de andere paarden en we zijn het rijden ook weer goed aan het oppakken. Ook ik heb het er naar mijn zin. Het is vaak rustig op stal, er zijn maar tien stallen. Maar zowel de eigenaresse als de andere pensionklanten zijn heel aardig. Een tijd terug ben ik met Sari samen met een vriendin en haar pony Sjaak (ja zo heet hij echt) naar een dressuurclinic geweest van Jolanda Adelaar, op onze oude pensionstal die eigenlijk zou gaan sluiten. Dat was een hele leuke clinic en Sari deed zo goed haar best. Hierbij dan ook even een kiekje van ons.





Helaas waren er wel wat spannende momenten met één van mijn katten. Zoals sommigen mee hebben gekregen heb ik afscheid moeten nemen van een hele bijzondere kat, Puma, omdat ze was aangereden. Daarna heb ik een andere kat in huis genomen (naast de drie katten die we al hadden), namelijk Nala. Een paar maanden terug vond ik Nala in de voortuin, ze zag er niet goed uit en ik had een slecht voorgevoel. Snel met haar naar de dierenarts gegaan, daar werd ons vermoeden bevestigd. Nala was ook aangereden door een auto. Die dag was het vooral veel gedoe met bezoekjes aan dierenartsen, pijnstilling, echo's, röntgenfoto's, etc. Ze bleek een hernia diafragmatica te hebben, oftewel een scheur in het middenrif. We hadden twee opties: in laten slapen, of een hele dure operatie ondergaan. Voor mij viel er niet over te discussiëren, we zouden hoe dan ook die operatie aangaan. Dan is de operatie maar duur en hebben we alsnog geen garantie, maar dan hebben we wel ons uiterste best gedaan voor haar. Al snel kon Nala naar een speciale kliniek. Daar heeft ze eerst een dag aan het infuus gelegen om aan te sterken, ze was heel zwak. Door haar toestand was het echt 50/50 of ze deze ingrijpende operatie zou overleven. Tijdens de operatie bleek dat ze niet één scheur te hebben, maar meerdere scheuren. Haar lever was in de borstholte terecht gekomen en duwde tegen haar hartje aan. Wonder boven wonder is de operatie geslaagd. Ze werd wakker, maar was wel in kritieke toestand. De kliniek wilde haar daarom nog minstens een dag houden. Maar de 24 uur was nog niet eens voorbij en we werden al gebeld. Ze was zo levendig, ze schranste haar eten naar binnen en ze dronk ook goed. De chirurg en de dierenartsen hadden er alle vertrouwen in dat Nala het ging redden en dus mochten we haar op komen halen. Ik was, en ben, de dierenartsen zo ontzettend dankbaar. Met Nala gaat het heel goed. Lichamelijk mankeert ze niks. Ze is inmiddels anderhalf jaar oud, maar is nog zo druk en speels als een kitten. Sinds de operatie lijkt ze veel meer gehecht aan ons. Als we haar roepen dan komt ze gelijk aangerend en het liefst hangt ze de hele dag om ons heen. Alsof ze precies begrijpt wat er allemaal gebeurd is. We houden onze katten tegenwoordig zoveel mogelijk binnen. Nala komt helemaal niet naar buiten (ze lijkt daar zelf ook geen behoefte aan te hebben). Als ze van de zomer weer naar buiten wilt, kan ze de tuin niet meer uit. We hebben in overleg met een kattengedragsdeskundige besloten om een systeem aan te leggen waarbij haar halsband gaat piepen als ze bij de grens van de tuin komt. Loopt ze door, dan krijgt ze een klein schokje. Klinkt heel zielig, maar dit is nog altijd beter dan het hele jaar binnen houden of het risico behouden dat ze nogmaals wordt aangereden. De andere drie katten komen weinig buiten, maar ook die katten willen we uiteindelijk trainen met dit systeem. Ook hier nog even een foto van Nala tijdens haar verblijf in de kliniek en een foto toen ze weer thuis was.





Ook bij de gerbils is van alles gebeurd. Ik heb een gerbilflat met drie gerbilaria, in elk hok zitten twee gerbils. Nu was er één gerbil doodgegaan, waarschijnlijk aan ouderdom. Omdat er hier in de buurt geen jonge gerbils te krijgen waren, moesten we een uur rijden naar een dierenspecialist. Ik had de nieuwe gerbil gekoppeld aan de overgebleven gerbil. Het leek goed te gaan, maar uiteindelijk is helaas toch ook de overgebleven gerbil overleden. Ze had een oppervlakkig wondje, dus er was wel gevochten. Maar of ze nu daarvan is overleden of van de stress of iets anders, dat weet ik niet. Ik de dierenspecialist opbellen en het verhaal uitgelegd. Ze waren ontzettend vriendelijk en meedenkend. Ik kon terugkomen met de gekochte gerbil, dan zou zij de gerbil voor mij koppelen en kon ik de gekochte gerbil samen met een andere weer mee naar huis nemen. Weer een uur gereden om de gerbil te brengen en twee weken later nog een keer erheen om ze op te halen. Ik was opgelucht dat het gerbilgedoe eindelijk voorbij was. Dat dacht ik tenminste. Niet dus. Op een ochtend word ik wakker, ik hoor een raar, krakend geluid. Wat bleek? De deksel van het gerbilhok was ergens achter blijven haken waardoor er een kiertje zat. De nieuwe gerbil was er doorheen gekropen en is toen opgegeten door de Nala. Oeps. Best zielig, enorm stom van me vooral. Aan de andere kant heeft deze gerbil het in zijn korte leventje beter gehad dan vrijwel alle andere muizen en ratten in Nederland. Dus ik zat alweer met één gerbil. Mijn ouders wilden niet wéér zover rijden en vroegen of ik het beestje niet alleen kan houden. Dat kan niet, gerbils zijn sociale diertjes en hebben gezelschap nodig. Gelukkig vond ik via marktplaats iemand die een nestje had. Ze had nog één vrouwtje over. Daarheen gereden, dat was een halfuur in plaats van een uur, en de gerbil opgehaald. Godzijdank is de koppeling gelijk goed gegaan en gaat het goed met al mijn gerbils. En de gerbilhokken check ik tegenwoordig nog even drie keer extra.

Dan heb ik nog mijn werk... Het liep een lange periode niet lekker op werk. Veel gedoetjes en veel onzekerheid. Uiteindelijk heb ik met de leidinggevende gesproken en gezegd dat ik wilde weten waar ik aan toe was, want door de manier waarop het liep, ging ik elke keer met tegenzin naar mijn werk. Hij legde eerlijk uit dat hij me te duur vond en daarom twijfelde of hij me nog in dienst moest houden. Destijds werkte ik nog via het uitzendbureau omdat de winkel nogal seizoensgebonden is. Gelukkig heb ik me bewezen en heb ik een tijdelijk contract aangeboden gekregen vanuit de interne organisatie. Het komende halfjaar heb ik dus in ieder geval zekerheid en een minimaal maandelijks inkomen. Ik hoop hier nog langer te kunnen werken, tot ik klaar ben met mijn studie en een vaste baan heb, maar dat zien we dan wel weer.

Ik vergeet bijna te schrijven over mijn studie! Ik heb voor de zomervakantie mijn stage in groep 8 met succes afgesloten. Met de nadruk op succes, want dat was het absoluut. Ik werd steeds zelfverzekerder, draaide de klas zelfstandig en aan het eind van de stage heb ik zelfs ingevallen. Dit alles bleef niet onopgemerkt, naast mijn mentor kwamen ook andere leerkrachten, leerling-ondersteuners en de directeur naar me toe om te zeggen dat ik zo'n enorme groei heb doorgemaakt. En naast de kinderen heb ik ook van ouders veel complimenten en bedankjes gehad. Dat vond ik echt heel leuk. Hierbij ook nog even een foto van de dag waarop ik afscheid nam van de school. De foto zegt denk ik al heel veel.



In september ben ik begonnen met het volgen van een minor. Andere pabo-studenten starten in februari de minor, ik ben een uitzonderingsgevalletje. Ik had maar heel weinig keus wat betreft minors en ben uiteindelijk voor de makkelijkste optie gegaan: Leren voor het leven (filosofie, religie, spiritualiteit en zingeving). Bij deze minor moest je vooral veel thuisstudie doen, je had maar één lesdag in de week. Het niveau lag wat hoog, maar was prima te doen. Hoewel ik vooraf wat sceptisch was over de minor, heb ik zeker geen spijt van deze keuze. Ik ben helemaal geen zweverig type en ik ben ook niet godsdienstig. Maar deze minor heeft me echt wel veel gebracht. Inhoudelijk was het een prima minor, veel dingen kan ik meenemen in mijn werk als leerkracht straks. Maar vooral de verbinding met mijn klasgenoten heeft heel veel voor me betekend. In de klas zaten echt totaal verschillende type mensen. Ik was de jongste uit de klas, de rest was van begin de twintig tot eind de veertig. De meeste klasgenoten volgden een sociale studie zoals sociaal pedagogisch hulpverlener of een lerarenopleiding. Maar er zaten ook een aantal studenten bij van de kunstacademie, diëtetiek , communicatie, toegepaste psychologie of een economische opleiding. We hadden ook allemaal mensen in de klas met verschillende achtergronden. Zo heb ik een flinke psychiatrische geschiedenis, maar ik heb bijvoorbeeld ook een klasgenootje met een ernstige ziekte, een vluchteling, een (ex-)drugsverslaafde, etc. Veel mensen in deze klas hebben al best wat meegemaakt. En één ding wat voor iedereen gemeenschappelijk had: heel veel begrip voor elkaar. Dit was echt de beste klas die je maar kunt wensen. Iedereen was zo verschillend, maar de sfeer was zo fijn. Je kon eerlijk zijn, je mocht jezelf zijn, niemand stond buiten de groep en er werd niet negatief gesproken over een ander. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik in een klas zat waarin ik écht iedereen mag. Ik ga deze mensen stuk voor stuk zo missen, ik heb in het afgelopen halfjaar zo'n bijzondere band met ze opgebouwd. Volgende week woensdag is de afsluiting van de minor. Daar zullen nog wel wat traantjes vallen denk ik, maar eerder van geluk omdat we het zo fijn hebben gehad met elkaar.

Nu de minor er zo goed als op zit, ben ik dus ook de kernfase van mijn studie aan het afsluiten. Ik hoop in februari te kunnen starten met de afstudeerfase, daarover krijg ik deze week meer duidelijkheid vanuit de opleiding. Het is dus nog een jaartje mijn LIO-stage en een afstudeeronderzoek doen en dan ben ik officieel 'Juf Eline'.

Ik denk dat ik de belangrijkste punten van het afgelopen halfjaar wel heb benoemd zo. Ik heb alleen niet geschreven over de zomervakantie, toen ben ik samen met mijn vriend (waarmee ik ook alweer ruim 6,5 jaar samen ben) naar Zakynthos geweest. We hebben daar echt genoten. Daar zal ik later nog wel een fotoverslag van maken voor de mensen in mijn lezerslijst.



Voor nu houd ik het hier even bij. Het is echt veel te laat. Slaap lekker lieve mensen.