Update hap, therapie en stage

Afgelopen dagen weer gebeurd, dus bij deze een update.

Maandagavond is het helaas weer misgegaan. Moest 's nachts naar een huisartsenpost waar ik nooit eerder was geweest. Papa reed me erheen, was tien minuutjes rijden. De dokter die hechtte was zakelijk maar wel aardig. Halverwege kwam er zomaar even een assistente binnenlopen. Niet fijn. Ze vroeg aan het eind of een assistente de laatste dingen even mocht doen. Normaal zou ik het hebben geaccepteerd, maar deze keer besloot ik voor mezelf te kiezen. Ik gaf aan dat ik dat niet fijn vond en dat vond ze geen probleem.

Dinsdag had ik therapie. Maar niet "zomaar" een sessie. Dit keer met mijn ouders. We hebben overlegd hoe we nu verder moeten, vooral met het automutileren en met het eten. Om te voorkomen dat ik weer ga automutileren hebben we wat praktische afspraken gemaakt. Wat eten betreft zitten we niet op één lijn. Mijn ouders vinden dat ik veel te weinig eet en dat ik te licht ben. Ik snap mijn ouders zorgen, maar vind dat ze het enorm overdrijven en dat ik nu op een prima gewicht zit. Mijn therapeut vindt dat mijn ouders hier bovenop moeten gaan zitten. Als ik niet goed eet zal ik me ook minder goed voelen en nog vermoeider zijn dan ik al ben. Mijn ouders deelden ook nog hun zorgen over dat ze bang waren dat ik er een eind aan ga maken. Pijnlijk om te horen van mijn ouders. Maar nee, dat zou ik echt niet doen. Zo'n definitieve beslissing zou ik echt niet zomaar maken. En als ik er ooit weer gedachten over zou krijgen, dan zou ik dat ook echt bespreken. Als laatste hebben we iets heel moeilijks besproken. Iets wat ik niet kon vertellen, dus ik heb een brief naar mijn ouders geschreven en mijn therapeut las het voor.

Lieve papa en mama,

Er is iets wat ik jullie moet vertellen. Ik heb het heel lang voor mezelf gehouden omdat ik anderen er niet mee wil lastig vallen. Bovendien speelt er ook een schaamte- en schuldgevoel mee. Maar nu ga ik het jullie dan toch laten weten. Omdat ik weet dat jullie er altijd voor me zullen zijn en omdat ik vind dat jullie de waarheid mogen weten.

Kennen jullie T. nog? Mijn “vakantieliefde” van de zomervakantie in Frankrijk, in 2012? Ik kan me hem nog iets te goed herinneren en niet om een leuke reden. De eerste dagen kon ik het best prima met hem vinden, tot het moment waarop iedereen dacht dat wij samen wat hadden. Wij hebben nooit een relatie gehad. T. drong me in een hoek, ik kon niet anders dan doen alsof hij mijn vakantievriendje was. In werkelijkheid was T. alles behalve leuk of aardig. Hij deed dingen die ik niet wilde. Je zou het seksueel misbruik kunnen noemen. Keer op keer ging hij over mijn grenzen heen, terwijl ik toch zo duidelijk mijn grenzen aangaf. Maar T. was sterker en groter, ik kon niet tegen hem op.

Dit met T. is niet de oorzaak geweest van waarom ik depressief werd. Ik was al depressief toen dit gebeurde. Het heeft de weg van herstel echter niet makkelijker voor me gemaakt. Ruim drie jaar geleden heb ik EMDR gehad bij S.. Ik zei dat ik bij deze therapie mijn pestverleden aan het verwerken was, maar zoals jullie nu wel zullen begrijpen ging deze therapie voornamelijk over het misbruik. Helaas heb ik het toen nog niet helemaal achter me kunnen laten. Daarom heb ik hier in de sessies ook nog met C. eraan gewerkt om de gebeurtenissen te kunnen verwerken. Ik denk dat ik het nu een plekje heb kunnen geven.

Ik hoop dat jullie na het horen van dit verhaal niet gaan piekeren of jullie het hadden kunnen voorkomen, dat kon namelijk niet. Niemand heeft ooit iets opgemerkt. Jullie konden ook echt niet weten wat er speelde, want ik liet er helemaal niks over los. Maar nu weten jullie het wel. Eigenlijk kunnen we er ook niks meer aan veranderen, het is gebeurd. Maar ik hoop dat ik het nu echt definitief achter me kan laten.

Mijn ouders reageerden hier heel goed op. Papa maakte een grapje: "Stomme kerels toch ook". Dat maakte het zwaar beladen gesprek gelijk wat luchtiger. Mijn ouders hadden inderdaad niks door, maar nu ze het achteraf hoorden, verbaasde het ze niet. Ze zeiden zelf ook al dat T. altijd zijn zin doordrong en ik fysiek niet tegen hem op zou kunnen omdat hij veel steviger en groter was. Mijn moeder zei dat ze zich juist minder zorgen maakt nu ik dit deel, omdat ze zich juist zorgen maakt bij onduidelijkheden. Was fijn om te horen. Was van te voren bang dat mijn ouders ervan zouden schrikken of er iets heel groots van zouden maken.

Woensdag was ik naar stage geweest, dat was wel een leuke dag. Donderdag alleen de ochtend naar stage geweest, besloten om in de middag even de rust te pakken die ik nodig had. 's Avonds had ik nog even met mijn mentor gebeld en toen hebben we het ook even gehad over waarom ik in de middag even rust nam. Ze begreep het helemaal en vond dat ik moet doen wat voor mij het beste is. Ze zei dat het haar al was opgevallen dat het minder met me ging, dat ik wat afwezig ben, meer in mijn eigen wereldje. En ze zei dat ze hoopt dat ik me weer kan oppakken en het echte geluk mag gaan ervaren. Het was even het gesprek dat ik nodig had, dat me liet realiseren dat ik echt moet vechten nu, niet opgeven. Ik wil ook echt dat het weer beter gaat, dat ik weer aan de toekomst kan denken.

Sinds gisteren sta ik toch weer met een wat positievere blik in de wereld. Gelukkig. Heb het idee dat ik eindelijk weer de kracht terug heb gevonden om ook weer uit deze terugval te klimmen. En weetje? Dat gaat me lukken ook.
29 sep 2018 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Pelientje
Pelientje, vrouw, 27 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende