5 mei 2021. Veranderingen 1: ma en pa.

Sinds de laatste keer dat ik een stukje heb geschreven is er nogal wat veranderd in mijn leven. In oktober vorig jaar is mijn moeder overleden op 77 jarige leeftijd aan de gevolgen van Alzheimer. Drie en en een half jaar heeft ze op een gesloten afdeling van een verzorgingstehuis gewoond. Drie en een half jaar lang heb ik haar zien aftakelen tot het moment dat je geen gesprek meer kon voeren met haar. Wonderlijk genoeg herkende ze mijn broer, mijn vrouw, mijn zoon en mijzelf nog tot op het einde. Ook al kon ze vergeten dat je bij haar was, terwijl je naast haar zat en ze even de andere kant op keek. Ze is gaan slapen en, zonder wakker te worden of zelfs maar te bewegen, is ze 72 uur later vredig ingeslapen in het bijzijn van mijn broer en mijn vrouw. Haar verlies is zowel een groot verdriet als een opluchting. Ik heb er vrede mee en herinner mij haar als een geweldige vrouw en moeder die zich zelf altijd weg cijferde om een ander te helpen.

Mijn vader daarentegen is een ander verhaal. Deze man is al 40 jaar gescheiden van mijn moeder en heeft geen ene klote voor mij gedaan in mijn jeugd. Juist toen ik een vader nodig had. Toch ben ik altijd bij hem op visite blijven komen. En zo voelt het ook: op visite bij iemand die ik ken. 6 jaar geleden heeft hij een hersenbloeding gehad en heeft sindsdien veel last van zijn evenwicht. Hij is verschillende keren gewaarschuwd door diverse mensen (maar vooral door mij en mijn vrouw), dat hij beter niet meer kan gaan fietsen. In de laatste 2 jaar is hij minimaal 10x omgevallen en de laatste keer ging het fout. Bij het opstappen valt hij op de stoeprand en breekt zijn heup. Hij is 84 en woont in een appartement zonder lift. Na 3 weken in het ziekenhuis en 6 weken op revalidatie in een verzorgingshuis is hij nu naar het bejaardentehuis verhuisd. Onder dwang van ons, van dokters en een psycholoog. Uiteraard zeer tegen de zin van mijn vader in. Deze man doet al 40 jaar hetzelfde (friet in keer in de 2 weken op zondag, boodschap op donderdag, stofzuigen op zondagochtend enz enz) en daar wijkt hij niet van af. Maar nu moet hij wel. Hij moet zich aan passen aan een ander. Dat heeft hij nooit eerder gedaan en had dit egoïstische gedrag ook bij de vriendinnen die hij had. Als ze op een terrasje gingen zitten betaalde hij, maar vroeg later wel de helft van het geld terug. Op een vakantie ging hij op betaalde excursie en liet haar gewoon achter. Hij kon ze nooit lang vast houden en snapte zelf niet waarom. Mijn vader is de saaiste en kortzichtigste man die ik ooit ben tegen gekomen.
Nu hij in bejaardenhuis zit en niet meer mobiel is vindt hij het vanzelfsprekend dat ik alles doe wat hij vraagt. Nou ja, vragen....het is meer eisen. Vragen is er niet bij. Hij belt en zegt gewoon: 'Mijn koffiemelk is op', en verwacht dan dat ik op de fiets spring en het naar hem toe breng. Ik heb hem verteld dat het zo niet werkt, maar het wil niet tot hem door dringen (of het interesseert hem geen ene reet). Ik ben al een keer ontploft toen hij bij ons thuis zat en het zal ongetwijfeld nog een keer gebeuren. Gelukkig was mijn vrouw er bij, want ik was in staat om hem met rollator en al buiten te flikkeren. Vrijdag komt hij friet eten bij ons, nadat hij het eerst had geëist (vandaar mijn ontploffing) en een paar dagen het had gevraagd zoals het hoort. Dit na bemiddeling van mijn vrouw, die een hartig woordje met hem had gesproken. Wat hem niet lekker zit, want hij heeft nog steeds erg ouderwetse gedachten over de rol van de vrouw in het gezinsleven. Ik hoop dat hij normaal doet en ik mij kan inhouden, want anders begint mijn vakantie in mineur.
Als deze man komt te overlijden, zal ik hem herinneren als de man die mij heeft verwekt.