(8) Weer spoedeisende hulp
13 januari
Vanochtend was het me voor de eerste keer gelukt om optijd op te staan, waardoor ik ook heb ontbeten en optijd mijn medicatie heb ingenomen, maar dan wel met behulp van mijn coach die me (zoals elke ochtend wekte). We begonnen de dag zoals altijd met de dagopening. Daarna had ik sport. Ik liep naar de gymzaal, maar deed per ongeluk de verkeerde deur open. Dus toen zag ik een paar oude mensjes die bezig waren met ontspanningsoefeningen. Haha dat was best wel falend. Tijdens het sporten hebben we partijtje gebasketbalt. Ik ging samen met de therapeut tegen de vier anderen uit de groep die ook moesten sporten. Vervolgens nog even getrefbald. Normaal gesproken heb ik een hekel aan gym op school, maar dit vond ik niet zo erg.
Na het sporten had ik psycho-educatie. Deze sessie ging over de emotie boosheid. Was verder niet erg bijzonder. Daarna kwam er een geestelijke verzorger, daarmee moesten we in gesprek gaan over grote levensvragen. Ik vond het maar niks. Ik wil ook liever niet aan grote levensvragen denken want ik word er alleen maar depressiever van.
Vandaag kwam er een nieuw meisje (naja, ze is geen meisje meer, ze is 19) op de groep. Ik raakte met haar aan de praat. Best aardig meisje. We zijn samen even naar de stad gefietst, daar had ik een blikje energie gekocht en een zak chips. De rest van de dag had ik niet veel te doen en heb ik me dus veel verveeld.
’s Avonds kwam er ineens een rotgevoel naar boven. Ik wilde automutileren, en dat ik als gevolg waarschijnlijk weer naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis moest boeide me even helemaal niks. Ik had overal schijt aan. En ja hoor, rond 22.30 zat ik bij de spoedeisende hulp, daar hebben ze de wonden weer gelijmd. De dokter was dezelfde als vorige week, ze herkende me nog.
Toen de verpleger van de kliniek me kwam ophalen bij de spoedeisende hulp wilde ze dat ik haar beloofde dat ik naar de nachtdienst toe zal gaan als ik de drang weer voel. Ik zei dat ik dat beloofde, maar ze bleef me maar met zo’n wantrouwend gezicht aankijken.
Op dit moment heb ik even schijt aan het leven en schijt aan alles. Gelukkig komen er morgen vriendinnen op bezoek dus heb ik toch wat om naar uit te kijken.
Vanochtend was het me voor de eerste keer gelukt om optijd op te staan, waardoor ik ook heb ontbeten en optijd mijn medicatie heb ingenomen, maar dan wel met behulp van mijn coach die me (zoals elke ochtend wekte). We begonnen de dag zoals altijd met de dagopening. Daarna had ik sport. Ik liep naar de gymzaal, maar deed per ongeluk de verkeerde deur open. Dus toen zag ik een paar oude mensjes die bezig waren met ontspanningsoefeningen. Haha dat was best wel falend. Tijdens het sporten hebben we partijtje gebasketbalt. Ik ging samen met de therapeut tegen de vier anderen uit de groep die ook moesten sporten. Vervolgens nog even getrefbald. Normaal gesproken heb ik een hekel aan gym op school, maar dit vond ik niet zo erg.
Na het sporten had ik psycho-educatie. Deze sessie ging over de emotie boosheid. Was verder niet erg bijzonder. Daarna kwam er een geestelijke verzorger, daarmee moesten we in gesprek gaan over grote levensvragen. Ik vond het maar niks. Ik wil ook liever niet aan grote levensvragen denken want ik word er alleen maar depressiever van.
Vandaag kwam er een nieuw meisje (naja, ze is geen meisje meer, ze is 19) op de groep. Ik raakte met haar aan de praat. Best aardig meisje. We zijn samen even naar de stad gefietst, daar had ik een blikje energie gekocht en een zak chips. De rest van de dag had ik niet veel te doen en heb ik me dus veel verveeld.
’s Avonds kwam er ineens een rotgevoel naar boven. Ik wilde automutileren, en dat ik als gevolg waarschijnlijk weer naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis moest boeide me even helemaal niks. Ik had overal schijt aan. En ja hoor, rond 22.30 zat ik bij de spoedeisende hulp, daar hebben ze de wonden weer gelijmd. De dokter was dezelfde als vorige week, ze herkende me nog.
Toen de verpleger van de kliniek me kwam ophalen bij de spoedeisende hulp wilde ze dat ik haar beloofde dat ik naar de nachtdienst toe zal gaan als ik de drang weer voel. Ik zei dat ik dat beloofde, maar ze bleef me maar met zo’n wantrouwend gezicht aankijken.
Op dit moment heb ik even schijt aan het leven en schijt aan alles. Gelukkig komen er morgen vriendinnen op bezoek dus heb ik toch wat om naar uit te kijken.
14 jan 2014
- meld ongepast verhaal
-
gekblondje
dinsdag 14 januari 2014 11:12
sterkte meid, veel plezier met je vriendinnen morgen.
dat zijn toch de betere momenten in het leven -
flinder (opgeheven op 22-03-2024)
dinsdag 14 januari 2014 11:14
Fijn dat er morgen vriendinnen op bezoek komen!
Even je gedachten verzetten!
Stay Strong
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 15 jan 2020 Terug van weggeweest!! ( 3 )
- O 30 apr 2019 eventjes kort ( 3 )
- O 16 feb 2019 We gaan er weer tegenaan ( 4 )
- O 14 feb 2019 Blog seksueel misbruik ( 3 )
- O 03 feb 2019 *boswandeling & eetstoornis ( 10 )
- O 17 jan 2019 In tweestrijd met mezelf
- O 17 dec 2018 Strijd om gewicht ( 15 )
- O 27 nov 2018 Met vallen en opstaan ( 1 )
- O 07 nov 2018 Anorexia eetclub ( 5 )
- O 31 okt 2018 Borderline ( 3 )
- O 31 okt 2018 Dag lief maatje ( 2 )
- O 27 okt 2018 Veel gesprekken ( 2 )
- O 17 okt 2018 Wat een giller - NS ( 1 )
- O 15 okt 2018 Piercing, Lion King en Walibi ( 4 )
- O 29 sep 2018 Update hap, therapie en stage ( 12 )