Aan de vrouw van mijn leven

Lieve oma,

Vandaag is het de 4de september, over 3 dagen word ik 17, en je bent ondertussen twee en een half jaar weg uit mijn leven. Ik mis je nog steeds bijna elke dag, en ik zou er alles voor geven je terug bij mij te hebben.
Kanker is een rotziekte, mamie, je vraagt je af wie zoiets uitgevonden heeft.

Ik mis de dagen dat ik bij je kwam logeren, dat ik chocomel met echte gesmolten chocolade dronk die jij voor mij klaarmaakte in de microgolfoven, dan keken we samen naar Silent Witness, soms wel tot 12 uur, want dat mocht alleen bij jou, en de volgende dag liet je mij heerlijk uitslapen terwijl je havermout voor me maakte, en 's middags aten we altijd wat ik graag wilde eten. Ik mis vooral hoe je naar me luisterde, mama en papa negeren mij de laatste tijd vaak als ik praat.

Het spijt me dat ik het je kwalijk nam toen je mijn naam vergat. Het spijt me dat ik je niet vaker ben komen opzoeken toen je ziek was. Het spijt me dat ik je nooit heb kunnen teruggeven wat jij me allemaal hebt gegeven, waaronder de mooiste herinneringen die ik heb. Het spijt me dat ik je graf weinig kom bezoeken.

Ik ben heel vaak verdrietig geweest sinds jij er niet meer bent, veel, heel veel omdat ik jou mis, en om een meisje waar ik verliefd op ben. Ik heb je vast verteld over haar, ze heet (naam weggehaald), als je niet meer weet wie ze is, ze is het meisje dat poëzie schrijft en van klassieke talen houdt. Ik hou al bijna vier jaar van haar, maar ik denk niet dat ik een kans maak bij haar, maar koppig als ik ben en als je mij kent, ik kan haar niet opgeven. Op sommige dagen maakt dat mij heel ongelukkig en kan ik een hele dag alleen maar liggen en zuchten en veel tranen laten. Maar ik ben zo blij als ik haar weer kan zien.
Ik wil je ook vertellen over de dingen die mij gelukkig maken, naast (zelfde naam weggehaald). Dit jaar ga ik naar de universiteit. Als je dit leest, hoop ik dat je trots op mij bent, want ik ben er zelfs echt trots op. Ik beloof dat ik goed zal studeren en je nog trotser zal maken. Ik ga informatica studeren, dus ik ga computers maken als ze kapot gaan en programma's maken om op computers te zetten. Ik vind het heel interessant, met een beetje geluk valt die informatica dus goed mee.
Ik ben ook Japans aan het leren, dat is een mooie taal, alles wat je zegt klinkt leuk en stiekem vind ik het ook wel leuk dat je Japans in een speciaal schrift schrijft (die tekens noem je kana), omdat je het gevoel hebt dat je iets leest dat alleen voor ingewijden is geschreven, een soort geheim schrift.
Ik doe tegenwoordig ook aan muurklimmen. Ik weet niet goed of je dat kent, dus ik zal het toch maar uitleggen: ze schroeven handgrepen aan een muur, en daar moet je langs omhoog klimmen. Het is niet gevaarlijk, hoor, want je wordt goed vastgemaakt met een stevige knoop en een dik touw, maar soms is het echt moeilijk omdat de handgrepen klein zijn en ver uit elkaar staan. Maar dat is natuurlijk juist wat het klimmen zo leuk maakt, het is echt een uitdaging.
Ik speel ook nog steeds veel muziek, ik kom soms gitaar spelen bij je grafsteen, ik hoop dat je het hoort. Ik speel natuurlijk ook nog steeds viool, en piano, en ik zing elke dag wel een beetje. Dat doe ik ook graag.

Ik hoop dat het goed met je gaat, waar je ook bent, en dat je eindelijk krijgt wat je verdiend hebt met alle goede dingen die je voor mij en voor talloze anderen gedaan hebt. Ik zal je nooit vergeten. Dankjewel, voor alles, ik denk dat je wel weet dat ik heel veel van je hou, ook al heb ik het veel te weinig gezegd.

Ik heb als laatste nog een gedicht voor je van Herman de Coninck:

Opnieuw

Een angorakat in de sneeuw: afgemeten,
om niet met elke stap zichzelf in al
dat witte te vergeten.

Sneeuw blijft het weten.
Het lijkt of hij zich pas nadien scrupuleus
rond al die pootjes heeft gelegd.

Zoals je praat rond tederheid
die nog niet wordt gezegd.

Veel liefs,
(mijn naam)
P.S.: Ik steek een foto mee in de enveloppe, die foto is genomen op de avond van het bal van de zesdejaars. Mama heeft de blauwe jurk gemaakt (en ze zegt zelf dat hij groen is).

Ik ben van plan dit alles over te schrijven op mooi papier en het in een enveloppe te steken. Vervolgens plastificeer ik die enveloppe, en die leg ik op haar graf onder een bloempotje, zodat er niets mee kan gebeuren.