Afgrijzen

Être et paraître sont deux..

Er bestaat niet zoiets als een leugen. Omdat we niet weten wat is en wat niet is. Als we zeggen dat iets is, terwijl het niet is, dan is het een leugen. Maar we weten niet wat is en wat niet is.

Ik heb vandaag weer voor het eerst sinds tijden mijn naam weer omgedraaid. Het achterstevoren uitspreken van mijn naam, bedoel ik daar mee. Ik heb er goede herinneringen aan. Vroeger toen we nog in de <gecensureerd wegens privacyoverwegingen> woonden, toen is er een periode geweest. Dat mijn vader de zolder aan het verbouwen was. Van twee kamers en een smal trappetje naar boven, tot een wenteltrap en drie kamers. De afwerking was nog steeds niet gedaan toe we het huis uitgingen. Maar dat is een ander verhaal.

In die periode sliepen we op mijn ouders kamer. Ik had een matras naast mijn vaders kant en mijn broertje Nico sliep voor het bed. En dan ’s nachts in het weekend, als mijn broertje net begon weg te vallen in de sluimering der slaap.. Dan maakte ik hem weer wakker. En vertelde ik hem leugens over het feit, dat ik uit de omgekeerde wereld kwam en dat mijn naam Eenuhri was. En dat ik zijn hulp nodig had. Of dat ik het kwaad zelf was die de wereld kwam overnemen. Ik heb mijn broertje in die tijd veel bang gemaakt, voornamelijk omdat hij het ook geloofde. Maar aan de andere kant was er ook veel speelsheid bij.

Ongedwongenheid en onschuld. Dingen die ik tegenwoordig in mijn leven mis. Mijn leven voelt niet meer ongedwongen aan en mijn ziel voelt smerig aan, alles behalve onschuldig. Langzaam ben ik mezelf aan het verwoesten, iets wat ik mezelf had gezworen niet te doen. Het is immers wat mijn moeder ook doet. Zichzelf kapot maken. En ik wenste niet om op mijn moeder te gaan lijken.

Als ik nu al mijn verhaaltjes terug zou lezen, zou ik in een grote neerwaartse spiraal terechtkomen van beschuldigingen geuit naar mijn moeder. Maar, zowel mijn vader als ikzelf, hebben er schuld aan gehad. Wij hebben het al die jaren gepikt. Ik was nog een kind en in principe ben ik dat nog steeds. Ik kan heel volwassen zijn, maar op andere momenten ben ik dat niet.

Zoals afgelopen weekend; ik had een gozer versierd. Wat allemaal nogal raar was gegaan. Maar in ieder geval had ik er seks mee gehad. Ik voelde me vrij volwassen op dat moment. Maar de volgende twee dagen, wanneer de knul in kwestie me achtervolgt als een liefdesziek hondje, kan ik het niet opbrengen om gewoon als een volwassene in zijn gezicht te zeggen, dat ik geen relatie wil.

Dat zijn de momenten dat mijn onvolwassenheid het overneemt en verwacht dat na twee dagen koel en afstandelijk doen, dat de stalkerkwaliteiten van mijn laatste vlam wel afnemen. Helaas tref ik altijd die idioten die me niet alleen stalken, maar ook nog zo wanhopig zijn om te denken dat ik de enige ben in hun leven. Terwijl ze rustig knappere (bovendien ook een beetje helder in hun hoofd zijnde) meiden kunnen krijgen. De idioot van eergisteren heeft me op mijn werk gestalkt en dacht vervolgens ook nog wel te kunnen aanbellen bij mijn huis.

Ik moet minder drinken. Mijn beoordelingsvermogen word verminderd, waardoor ik altijd van die acties onderneem, waarover ik me later schuldig ga voelen. Of smerig.. Of wat maatschappelijk niet in orde is. In ieder geval komt het er wel op neer, dat alles wat ik doe fout is. Eigenlijk of ik drink of niet. Maar misschien dat mensen minder neerbuigend naar me doen, als ik niet meer drink. Ik weet het eigenlijk niet.

Ik ben wel begonnen in een boek, het is een mooi boek. Een combinatie van een zoektocht van een jong meisje naar de oorzaak van de dood van haar zusje, een inleiding in de filosofie en veel weetjes, die wel direct uit een encyclopedie zouden kunnen zijn gekomen. Misschien vandaar ook nu dit enorme lange stuk, dat ik heb geschreven, met een aantal quotes uit dat boek erbij.

Ondanks het feit dat daar een mooie quote over de zin des levens in staat (hoewel hij wel een beetje duister is) snap ik nog steeds de zin er niet van. Ik heb er geen zin in, maar goed; belofte maakt schuld en schuldgevoel is een bitch..

Want leven is een ding en weten een ander en zoals wij zullen zien, bestaat er wellicht zo’n grote tegenstelling tussen die twee dat we kunnen zeggen dat alles wat vitaal is antirationeel is, niet alleen maar irrationeel, en dat alles wat rationeel is antivitaal is, en dit is de grondslag van de tragische zin van het leven.