Afscheid --> doe het goed

Afscheid is moeilijk, ik was er slecht in.


Toen mijn oom een paar jaar terug besloot mijn tante te verlaten en terug te gaan naar zijn moederland Amerika, was er een afscheid ‘feest’. De nacht begon en het was tijd om naar huis te gaan. Iedereen huilde, behalve ik. Ik had mijn broertje sinds zijn 5e niet meer zien huilen, maar zelfs hij liet de nodige tranen vloeien. Mijn oom werd geknuffeld en gekust door iedereen en familie verliet het pand. Toen ik eenmaal voor hem stond kon ik niks meer. Ik bracht de woorden ‘bye bye’ uit en schudde zijn hand. Geen knuffel, geen kus en geen ‘love you’. Droog liep ook ik de nacht in met mijn moeder en broertje. Maar toen ik in mijn bed lag een uur later voelde ik me schuldig.

Wat als hij denkt dat ik niet van hem houd? Ik had om 4 uur de wekker gezet, om op te staan. Hoewel dat niet nodig was want ik had geen oog dicht gedaan die nacht. Ik sloop stiekem het huis uit en ben met een bus naar het station gegaan en heb daar de trein genomen naar Amsterdam waarna ik zo blut was als wat.

Eenmaal op Schiphol heb ik gezocht en gewacht. Toen ik mijn oom zag met al zijn bagage ben ik gaan rennen en sprong ik op hem waardoor we samen op de grond vielen. Ik verontschuldigde me voor mijn handige actie en voor hoe ik die avond daar voor deed. We hebben twee en halve minuut geknuffeld en ik gaf hem een kus en bracht, met veel moeite, de woorden ‘I love you’ uit.
Toen was het tijd hem te laten gaan en hem uit te zwaaien. Achteraf waren mijn armen kapot van het zwaaien, maar ik was blij dat ik het had gedaan.

Toen ik thuis kwam heb ik een volle laag gehad van mijn moeder en broertje. Natuurlijk was het niet handig om op mijn 13e weg te lopen zonder het te zeggen. Ik kreeg een maand huisarrest en moest die maand verschillende klusjes thuis doen; altijd afwassen, strijken, stofzuigen etc. Ik was blij dat ik het gedaan had, ik weet zeker dat als ik die ochtend niet naar het vliegveld was gegaan ik het mezelf nooit had vergeven.

En ik heb er wat van geleerd. Altijd liet ik mensen maar gaan en achteraf zat ik altijd met een knoop in mijn maag. Mensen waar je van houd moet je niet zomaar laten gaan zonder goed dag te zeggen. Vanaf het afscheid met mijn oom heb ik geleerd hoe je goed afscheid moest nemen. Natuurlijk, afscheid is en blijft een vreselijk iets maar er goed mee om gaan maakt het stukken makkelijker.