afscheid van mijn vriendinnetje

In mei heeft een van mijn beste vriendinnen een zeer ernstig auto ongeluk gekregen.
Ze is direct in coma geraakt en na 4 weken overleden. Ik ben veel bij haar geweest en heb haar man en 2 kinderen kunnen steunen. Ook haar ouders en broer. Ik heb ook bij haar gewaakt en was bij haar overlijden. Daarna heb ik veel voor haar crematie en afscheid kunnen organiseren en daar ben ik ook wel blij mee zegt maar.
Het is eigelijk kort geleden maar lijkt langer geleden. Ik denk veel aan haar en als ik bedenk dat ik haar nooit meer kan bellen en kan zien dan bekruipt me een angstig gevoel. Maar ik voel wel dat ik er mee om kan gaan. Ook al is het verdrietig.
Dan pieker is wel over hoe ik haar gezin moet bij staan en of ik het goed genoeg doe voor hen. Dus niet teveel contact en niet te weinig. Ik denk dat het nu best aardig met hen gaat. Ze wonen 2,5 uur rijden bij mij vandaan en aangezien ik zelf een druk leven heb kan ik niet even een avondje er naar toe. Daarom heb ik de maand na haar overlijden veel tijd en aandacht besteed aan steun geven maar was ook doodop. Ik moest mijn eigen baan er niet onder laten lijden en verlangde vaak naar mijn man en kinderen om te kunnen ontspannen.

Nu heb ik 1,5 week vrij, ben met mijn zoon een paar dagen naar een mooie stad geweest en ik kom wat meer tot rust. Soms wordt ik s'nachts wel wakker of lig ik uren wakker en bedenk ik wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik hou helemaal niet van ziekenhuizen en medische dingen en soms denk ik dat ik het achteraf niet aan kon. Aan de andere kant ben ik ook weer trots dat ik er naartoe getrokken werd en toch steun heb kunnen bieden en denk ik ook dat zij het had gewaardeerd. Ik mis haar wel, ze is veel te jong heen gegaan maar het is voor haar gezin natuurlijk nog 10 x zo erg. En voor haar ouders. Die gedachten doen ook pijn in mijn hart. God, wat had ik het moeilijk toen ze in het ziekenhuis lag en we niet wisten of ze het zou redden en zo ja op welke manier of dus helemaal niet.

Ik pieker wel vaak over de problemen en onzekerheden die ik heb maar ik zie mezelf ook weer niet als depri. Dat ook niet. Het angstige gevoel dat ik soms heb voelt als onzekerheid en is een naar gevoel. Dat is anders dan dit verdriet. Dit is een duidelijk gevoel en ik weet waar het vandaan komt en het is natuurlijk maar ongewenst.

Ik hoop dat dit me heel lang gespaard blijft binnen mijn gezin...