Again broer in het ziekenhuis 24/03/2011

Zo te zien is het weer een hele tijd geleden dat ik hier was. Er is veel veranderd in m'n leven. In oktober verhuisde ik naar de nieuwe vriend van mama, een zeer sympathieken en ik zie dat de liefde wederzijds is. M'n broer is ook verhuisd, hij woont nu samen met de zoon van de beste vrienden van mama en haar vriend samen op een appartement. Het beste is dat ze hier enkele huizen verder wonen (en de andere jongen zijn ouders ook), waardoor we altijd een oogje in het zeil kunnen houden. Beiden hebben ze hun problemen, mijn broer heeft autisme en de andere jongen heeft ADHD en net zoals mijn broer vreemde redeneringen, om het simplistisch uit te leggen. Maar ook hij moet in de gaten gehouden worden, hij staat al jaren niet op 's ochtends, heeft een lening van duizenden euro's, slaapt soms een hele nacht niet en een hele dag wel...Een moeilijk karakter maar toch net iets meer dan dat. Nu ja, zo goed ken ik hem eigenlijk niet.

Ze woonden daar enkele maanden tot de andere jongen werk had. Dit was een verademing, deze jongen hebben een dagactiviteit nodig. Mijn broer vond jammer genoeg geen werk, hij toonde geen interesse, zocht geen werk en als er een aanbieding was bedankte hij vriendelijk..Niet echt de manier om werk te vinden. Maar hij verstaat zelf niet wat hij hiermee verkeerd deed..'t Is moeilijk uit te leggen, sociale stoornis hé.

Weer enkele maanden later is de bom opnieuw gebarsten.

Donderdag 24/03/2011

Ik en mama gaan naar haar beste vrienden (dezelfde als waarover ik daarnet sprak). Gewoon eens langsgaan, niets speciaals. M'n broer ging rijden, hij eert van m'n nonkel autorijden en ging vandaag met mama haar auto en m'n nonkel rijden. Maar, mama had haar sleutels vergeten achter te laten en had ze mee naar haar vrienden. Ze waren dus verplicht eerst naar daar te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Ze stonden voor de deur en mama en ik zagen direct dat er iets scheelde. We dachten eerst dat hij wat bizar deed, maar dat kan je wel eens hebben met m'n broer. Maar na 10 minuten zagen we toch dat het deze keer ernstig was. Zijn ogen draaiden weg, hij reageerde niet echt op wat we zeiden maar ratelde door, je moet weten dat je m'n broer anders niet hoort, hij is veel te verlegen in normale omstandigheden en zwijgt bij andere mensen, ook al kent hij ze goed. Hij vertelde dat hij de laatste dagen niets meer had gegeten en niet meer had geslapen, hij wou één zijn met de natuur. Hij sprak over chakra's, sterren, krachten en plusjes en minnetjes.. Geen idee wat zijn verhaal eigenlijk was maar hij werd gek volgens mij. Sommige momenten kon je tot hem doordringen, dan had je hem eventjes 'back to earth', maar dat duurde misschien een halve minuut. In die halve minuut deed hij normaal, maar daarna begonnen zijn spastische bewegingen en zijn geratel door. Mama haar vriendin kan zeer goed weg met zo'n gevallen, ze is geen psycholoog van opleiding maar volgens mij een geboren psycholoog. Ze maakte hem rustig en het werkte. Maar evengoed als hij terug was, was hij weer weg. In zijn korte heldere momenten maakte hij te kennen dat hij toch een dokter wou zien, hij besefte dat hij teveel gedacht had en doorsloeg. Ik was blij dat hij het zelf merkte.

Hij had honger, dus maakte de vriendin van mama iets om te eten, niet teveel want als je maag dagenlang geen voedsel meer gezien heeft, spuug je het zo weer uit. Maar hij bleef eten, 'honger' zei hij. Plots zei hij dat hij patronen in z'n eten zag. Hij bleef gefascineerd kijken, we moesten hem uit deze gedachten 'sleuren'.
Na het eten zat hij te kijken hoe wij babbelden. Als het nu over hem ging of niet, hij reageerde er niet op, het was alsof hij op een andere planeet zat. Daarna begon hij meer spastisch te doen, hij deed ons na met z'n mond als we praatten, trok z'n hoofd scheef en bleef zo verkrampt zitten. Hij kon soms staren naar de muur alsof hij net iets zeer ongewoon gezien had..

't Is zeer moeilijk om al die gebeurtenissen duidelijk terug voor de geest te halen, er gebeurde zo rap vanalles..

Daarna ging hij naar de dokter, de dokter zag het direct; schizofrenie. Hij werd direct doorverwezen naar het ziekenhuis en mocht niet alleen zijn. Maar mama had al eens naar de EPSI, de spoed van de psychiatrie, geweest en zat daar uren, omdat het zo laat was besloot ze vrijdag te gaan. Hij sliep een nachtje bij ons. Hier zat ik mee in, ik kende m'n broer niet meer. Zal hij iets doms doen? Of staat hij misschien plots in m'n kamer? Ik was niet gerust, maar mama gaf hem twee slaappillen, zodat hij ZEKER zou slapen. Nu bleek dat hij zelfs daarmee niet sliep, hij lag rustig in zijn kamer naar het plafond te staren.